Υπομονή

 

 

 

 

Η υπομονή άντε να πάει μέχρι το 10.

 

...έντεκα δεν έχει!

 

 

 

 

Συγχώρεσα!

Συγχώρεσα λες κι ήμουνα Θεός κι ας μην ήμουνα...

Κι ας ήμουν άνθρωπος απλά σαν όλους τους άλλους εκεί έξω!

Υποχώρησα!

Υποχώρησα στα πιο μεγάλα θέλω μου, έκανα πίσω στις δικές μου επιθυμίες, για να μπορείς να επιθυμείς εσύ κι είπα αμέτρητες φορές στις ανάγκες μου να σκάσουν. Κι είπα χιλιάδες δεν πειράζει, όμως το ξέρω καλά μέσα μου πως τάισα με το πιο μεγάλο ψέμα τον ίδιο μου τον εαυτό.

Σώπασα!

Σώπασα γιατί έτσι πίστευα πως θα δείξω στους άλλους ότι είμαι δυνατός, γιατί ήμουνα λεβέντης και δεν ήθελα να με λυπάσαι, γιατί η υπερηφάνεια μου έτσι μου όρισε να κάνω. Και ας πονάγανε και ας ματώνανε οι πληγές μου, έσφιξα τα δόντια για να μην ακουστεί το αχ μου, μάζεψα το αίμα που κυλούσε πάνω στο δέρμα μου, κρύφτηκα σε μια γωνιά κι άρχισα να γλύφω μονάχος σαν το σκυλί τις πληγές μου.

Δέχτηκα!

Δέχτηκα να παίρνω πίσω ψίχουλα, να ξεδιψάω από σταγόνες, την ίδια ώρα που σου ‘δινα απλόχερα ωκεανούς αγάπης. Δέχτηκα τα τέλεια λάθη σου, γιατί ρε αδελφέ άνθρωπος είσαι που να πάρει ο διάβολος, και κάνεις λάθη, σκέφτηκα, μα όταν τόλμησα εγώ και λάθεψα, στα δύο μέτρα μ’ έστησες και άκουσα το πυρ.

Υπέμενα!

Υπέμενα όλα τα σήμερα που πέφτανε βαριά πάνω μου, περιμένοντας πως τα αύριο που θα έρθουν θα είναι όπως μου αξίζουν, όμως αυτά τα γαμημένα τα αύριο δεν ήρθανε ποτέ τους. Υπέμενα και κατάπινα τις πίκρες που με πότιζες, εσύ, τάχα δικός μου άνθρωπος. Υπέμενα και έμαθες πως είμαι παλικάρι, όμως, αθεόφοβη, δεν σκέφτηκες ποτέ σου ότι μπορεί και να λυγίσω. Ένας δεδομένος και βολικός μαλάκας πίστευες πως πάντοτε θα είμαι, λάθος σου!

Και υποχώρησα …μια.

Και έκανα πίσω …δύο.

Και το κατάπια …τρεις.

Και σώπασα …τέσσερις.

Και είπα δεν πειράζει κι ας πείραζε πολύ …πέντε.

Και είπα αυτό που πονάει την ψυχή μου κι αντί να μ’ ακούσεις, μ’ έβγαλες τρελό …έξι.

Και μου είπες «κατάλαβε με», εσύ που ποτέ σου δεν με κατάλαβες …εφτά.

Και χαμογέλασα αντί να ουρλιάξω …οκτώ.

Και χρεώθηκα το κρίμα το δικό σου λες κι ήταν δικό μου …εννιά.

Και είδα το καλοκαίρι μου να γίνεται χειμώνας, να περνούν οι μέρες για να έρθουν νέες, που όμως τελικά ήταν ίδιες με τις προηγούμενες, να φτιάχνω όνειρα και να καταλήγουν εφιάλτες, να κόβω από μένα για να φας εσύ, να είμαι στο περίμενε κι απλά να περιμένω …δέκα.

Τι?

Να σου πω και για το έντεκα?

Δεν υπάρχει έντεκα!

Φτάνει!

Μέχρις εδώ φτάνει η υπομονή…

 

 

 

 

 

 

 

 

ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ:

Το περιεχόμενο του ιστολογίου αυτού περιέχει προσωπικές απόψεις των συντακτών του, εκτός εάν αναφέρεται διαφορετικά.Οι πληροφορίες, σχόλια, φωτογραφίες και/ή τα τυχόν αρχεία που υπάρχουν ή επισυνάπτονται σ' αυτό το ιστολόγιο είναι πνευματική ιδιοκτησία του εκάστοτε συντάκτη τους, ο οποίος δεν υποστηρίζει, ούτε ευθύνεται για οποιαδήποτε γνώμη, υπόδειξη, συμπέρασμα, προσφορά, πρόταση, συμφωνία ή άλλη πληροφορία που περιέχεται σε αυτό το ιστολόγιο. Κάθε μη εξουσιοδοτημένη χρήση, αποθήκευση, αντιγραφή, ανακοίνωση, προώθηση, κοινοποίηση σε τρίτους κλπ. του υλικού που περιέχεται μέσα σ' αυτό το ιστολόγιο απαγορεύεται και τιμωρείται σύμφωνα με το νόμο.Δεδομένου ότι οι επικοινωνίες μέσω του διαδικτύου δεν είναι ασφαλείς, οι διαχειριστές του παρόντος ιστολογίου δεν ευθύνονται για οποιαδήποτε απώλεια δεδομένων ή άλλη ζημία των αναγνωστών ή τρίτων, οφειλόμενη είτε σε χρήση είτε σε υποκλοπή, αλλοίωση ή μόλυνση με ιούς των εκάστοτε αναρτήσεων. Στον αναγνώστη εναπόκειται αποκλειστικά η ευθύνη για προστασία του συστήματός του από ιούς και για επιβεβαίωση του περιεχομένου του παρόντος ιστολογίου.

COPYRIGHT : pelioncentaur.blogspot.com