Την πρώτη φορά που σ’ είδα κάτι μέσα μου σκίρτησε, ήξερα πως μόνο μπελάδες μπορούσες να μου προσφέρεις…
Τ’ αγνόησα κι ένα τεράστιο χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό μου ασυναίσθητα, σαν να ήξερα πως αυτοί οι μπελάδες θα ήταν οι ωραιότεροι της ζωής μου.
Μ’ άρεσε αυτό που μου προκαλούσε η παρουσία σου, μία ακατανίκητη ευτυχία, μια ανεξήγητη χαρά, πνοή ζωής για μένανε.
Τ’ αγνόησα κι ένα τεράστιο χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό μου ασυναίσθητα, σαν να ήξερα πως αυτοί οι μπελάδες θα ήταν οι ωραιότεροι της ζωής μου.
Μ’ άρεσε αυτό που μου προκαλούσε η παρουσία σου, μία ακατανίκητη ευτυχία, μια ανεξήγητη χαρά, πνοή ζωής για μένανε.
Το πρώτο βράδυ μας, εκείνο που πάσχιζα να πιστέψω πως επιτέλους σε γνώρισα, ο ύπνος δεν ήρθε ποτέ, από την πρώτη κιόλας μέρα είχαν ξεκινήσει οι μπελάδες. Όμορφοι μπελάδες, μες την γλύκα.
Φλερτάραμε κι οι δυό με την καταστροφή και δεν μας ενδιέφερε. Όταν κάπου-κάπου μικρές ανησυχίες εμφανίζονταν, μ’ ένα φιλί όλα γινόνταν παρελθόν.
Άκουγα το όνομά μου από τα χείλη σου κι ήταν σαν να μη μ’ έχει φωνάξει ποτέ κανείς άλλος με το όνομά μου. Ήταν σαν να το άκουγα για πρώτη φορά!
Πόσο ωραία ηχούσε στο στόμα σου!
Κάθε πρωί μαζί. Κάθε βράδυ αγκαλιά, να μην σκεφτόμαστε το αύριο, να μην σκεφτόμαστε τίποτα. Χάδια και φιλιά και δυο ζευγάρια μάτια να γυαλίζουν στο σκοτάδι. Χαμόγελα ευτυχίας σχηματίζονταν, φευγαλέα, κι έσβηναν με ένα φιλί…
Κάθε μέρα…
Μέχρι που ήρθε το τέλος…
Και δεν με πείραξε.
Ήμουν εντάξει. Όλα καλά, και θα συνέχιζαν να είναι έτσι!
Έζησα κάτι μοναδικό και ήθελα να το κρατήσω έτσι στο μυαλό μου.
Μα, η ανθρώπινη φύση βλέπεις είναι άπληστη!
Δεν μας αρκούσε τελικά αυτό το λίγο, μας έπνιγε το πολύ. Θέλαμε κι άλλο, κι άλλο χρόνο, κι άλλες μέρες, κι άλλα φιλιά. Θέλαμε να ζήσουμε κι άλλα μαζί. Και κάπως έτσι άρχισε η καταστροφή.
Βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας, καρδιά μου. Τραβήξαμε πολύ το σχοινί και δεν μας άντεξε. Θέμα χρόνου ήταν να σπάσει, κι άργησε μπορώ να πω.
Προσπαθήσαμε να συνεχίσουμε κάτι που είχε από καιρό τελειώσει. Μα δεν μας βγήκε, με ξενέρωσες με τα «εάν κι εφ’ όσον» σου κι έπεσα στα πατώματα. Ποτέ δεν θα στο πω, ποτέ δεν θα σου πω πόσο με ρήμαξε όλη αυτή η ιστορία. Ήξερα πως είσαι μπελάς, ήξερα πως θα φέρεις τα πάνω κάτω στη ζωή μου και ήθελα να το ζήσω, στην αρχή για λίγο. Και έπειτα ήθελα να το ζήσω στο έπακρο. Μα δεν ήξερα. Δεν ήξερα πως αυτό το έπακρο θα μηδενίσει τα πάντα μέσα μου. Δεν ήξερα πως μπορούσε κάποιος να νιώσει όλα αυτά τα συναισθήματα μαζεμένα.
Δεν περίμενα πως εγώ μπορώ να τα βιώσω όλα αυτά τα συναισθήματα…
Γονάτισα.
Πόνεσα.
Έκλαψα.
Θύμωσα.
Θύμωσα, ναι, μ’ εμένα, που περίμενα πως όλο αυτό ήταν κάτι.
Θύμωσα και μ’ εσένα, που με έκανες να πιστέψω πως όλο αυτό ήταν κάτι.
Θύμωσα και με τους δυο μας που πιστέψαμε πως μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα. Θύμωσα που πιστέψαμε πως όλο αυτό δεν θα επηρεάσει κανέναν μας.
Κι έκλαψα πάλι, μέχρι που τα δάκρυα στέρεψαν.
Κάθε δάκρυ ήταν και μια ανάμνηση.
Κάθε δάκρυ ήταν ένα βράδυ, ένα πρωί, ένα φιλί, μια αγκαλιά.
Κάθε δάκρυ έκαιγε στο πρόσωπό μου όπως μ’ έκαιγαν τα χέρια σου όταν μ’ ακουμπούσες.
ΙΙ
Και σήμερα;
Δεν ξέρω πια τι νιώθω.
Σε θυμάμαι και πίνω, και πίνω όταν σε θυμάμαι…
Διέξοδο δεν βρίσκω...
Οι σκέψεις κι οι αναμνήσεις θολώνουν το μυαλό μου, μηδενίζουν το κοντέρ και θέλω να ξαναζήσω μαζί σου τα πάντα, θέλω να ζήσω μαζί σου αυτά που δεν έζησα.
Κι ακόμα κλαίω που και που…
Γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω για να μη σε θέλω, τι άλλο να κάνω για να σε βγάλω από το μυαλό μου.
Γιατί θυμώνω μαζί μου που ακόμα ασχολούμαι, που ακόμα με επηρεάζεις και με πονάς. Γιατί θυμώνω που δεν έχω ακόμα καταφέρει να προχωρήσω κι έτσι πονάω κι άλλους.
Γιατί θυμώνω όταν νιώθω να αιωρούμαι σα χαζός πάνω από μια κατάσταση δίχως τέλος και αρχή.
Γιατί θυμώνω που τα πάντα μου φταίνε, τα πάντα εκτός από εσένα…
Κι εσύ θα ‘πρεπε να είσαι η πρώτη που μου φταίει!
Το ‘ξερα από την πρώτη στιγμή που σ’ είδα ότι θα ‘σουν μπελάς. «Για μπελάδες ψάχνω», σου ‘χα γράψει, θυμάσαι; Το ‘ξερα μα το αγνόησα!
Δεν ξέρω πια τι νιώθω.
Σε θυμάμαι και πίνω, και πίνω όταν σε θυμάμαι…
Διέξοδο δεν βρίσκω...
Οι σκέψεις κι οι αναμνήσεις θολώνουν το μυαλό μου, μηδενίζουν το κοντέρ και θέλω να ξαναζήσω μαζί σου τα πάντα, θέλω να ζήσω μαζί σου αυτά που δεν έζησα.
Κι ακόμα κλαίω που και που…
Γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω για να μη σε θέλω, τι άλλο να κάνω για να σε βγάλω από το μυαλό μου.
Γιατί θυμώνω μαζί μου που ακόμα ασχολούμαι, που ακόμα με επηρεάζεις και με πονάς. Γιατί θυμώνω που δεν έχω ακόμα καταφέρει να προχωρήσω κι έτσι πονάω κι άλλους.
Γιατί θυμώνω όταν νιώθω να αιωρούμαι σα χαζός πάνω από μια κατάσταση δίχως τέλος και αρχή.
Γιατί θυμώνω που τα πάντα μου φταίνε, τα πάντα εκτός από εσένα…
Κι εσύ θα ‘πρεπε να είσαι η πρώτη που μου φταίει!
Το ‘ξερα από την πρώτη στιγμή που σ’ είδα ότι θα ‘σουν μπελάς. «Για μπελάδες ψάχνω», σου ‘χα γράψει, θυμάσαι; Το ‘ξερα μα το αγνόησα!
ΙΙΙ
Σ’ είδα ξανά τον Δεκέμβρη.
Τίποτα δεν άλλαξε.
Πάλι από μακριά βρέθηκα να σε κοιτώ.
Πάλι τα μάτια μου γυάλισαν κι ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό μου. Χαμόγελο, αυτή τη φορά γεμάτο θλίψη και νοσταλγία, όχι ανεξήγητη χαρά.
Χαμογέλασα όμως, γιατί γι’ ακόμη μια φορά κατάλαβα πως το να σε κοιτώ από μακριά δεν μου αρκεί. Πως το να σε κοιτώ από μακριά πονάει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Πονάει γιατί ξέρω πως ποτέ πια δε θα γυρίσεις να με κοιτάξεις έτσι όπως με κοίταξες την πρώτη εκείνη τη φορά.
Πονάει γιατί ξέρω πως ποτέ δε θα ‘ρθεις να μ’ αγγίξεις, να με φιλήσεις.
Πονάει ρε πούστη μου γιατί ξέρω πως ότι κι αν κάνω πλέον ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.
Αν με ρωτήσεις λοιπόν σήμερα, θα σου πω πως μου λείπεις πάντα, μα δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ.
Θέλω να μείνεις μακριά, μία γλυκόπικρη ανάμνηση, με γεύση από θάλασσα και μυρωδιά από αλμύρα.
Θέλω να μην σε ξαναδώ, γιατί κουράστηκα να πονάω, κουράστηκα να θέλω να απλώσω το χέρι μου να σ’ αγγίξω και εσύ να χάνεσαι σα σύννεφο.
Θέλω να μην σε ξαναδώ ποτέ μπροστά μου γιατί κάθε φορά στο μυαλό μου έρχεται εκείνη η πρώτη μας φορά.
Ακόμα θυμάμαι το χαμόγελο και τα λαμπερά σου μάτια.
Ακόμα θυμάμαι πως με κοιτούσες και δεν θ’ αφήσω τίποτα να μου πάρει αυτή την ανάμνηση.
Δεν θέλω να σε ξαναδώ λοιπόν.
Θέλω να μείνω στις αναμνήσεις μου, να θυμάμαι εκείνο το φιλί που μου ρουφούσε το οξυγόνο μου αλλά μου ‘δινε και ζωή συνάμα.
Τίποτα δεν άλλαξε.
Πάλι από μακριά βρέθηκα να σε κοιτώ.
Πάλι τα μάτια μου γυάλισαν κι ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό μου. Χαμόγελο, αυτή τη φορά γεμάτο θλίψη και νοσταλγία, όχι ανεξήγητη χαρά.
Χαμογέλασα όμως, γιατί γι’ ακόμη μια φορά κατάλαβα πως το να σε κοιτώ από μακριά δεν μου αρκεί. Πως το να σε κοιτώ από μακριά πονάει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Πονάει γιατί ξέρω πως ποτέ πια δε θα γυρίσεις να με κοιτάξεις έτσι όπως με κοίταξες την πρώτη εκείνη τη φορά.
Πονάει γιατί ξέρω πως ποτέ δε θα ‘ρθεις να μ’ αγγίξεις, να με φιλήσεις.
Πονάει ρε πούστη μου γιατί ξέρω πως ότι κι αν κάνω πλέον ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.
Αν με ρωτήσεις λοιπόν σήμερα, θα σου πω πως μου λείπεις πάντα, μα δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ.
Θέλω να μείνεις μακριά, μία γλυκόπικρη ανάμνηση, με γεύση από θάλασσα και μυρωδιά από αλμύρα.
Θέλω να μην σε ξαναδώ, γιατί κουράστηκα να πονάω, κουράστηκα να θέλω να απλώσω το χέρι μου να σ’ αγγίξω και εσύ να χάνεσαι σα σύννεφο.
Θέλω να μην σε ξαναδώ ποτέ μπροστά μου γιατί κάθε φορά στο μυαλό μου έρχεται εκείνη η πρώτη μας φορά.
Ακόμα θυμάμαι το χαμόγελο και τα λαμπερά σου μάτια.
Ακόμα θυμάμαι πως με κοιτούσες και δεν θ’ αφήσω τίποτα να μου πάρει αυτή την ανάμνηση.
Δεν θέλω να σε ξαναδώ λοιπόν.
Θέλω να μείνω στις αναμνήσεις μου, να θυμάμαι εκείνο το φιλί που μου ρουφούσε το οξυγόνο μου αλλά μου ‘δινε και ζωή συνάμα.
Αν ποτέ με δεις, γύρνα σε παρακαλώ απ’ την άλλη και φύγε, γιατί τούτη την φορά δεν θα κρατηθώ.
Θα ‘ρθω να σ’ αγκαλιάσω και να σε φιλήσω κι αυτό μόνο ακόμα μια καταστροφή μπορεί να φέρει!
ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ:
Το περιεχόμενο του ιστολογίου αυτού περιέχει προσωπικές απόψεις των συντακτών του, εκτός εάν αναφέρεται διαφορετικά.Οι πληροφορίες, σχόλια, φωτογραφίες και/ή τα τυχόν αρχεία που υπάρχουν ή επισυνάπτονται σ' αυτό το ιστολόγιο είναι πνευματική ιδιοκτησία του εκάστοτε συντάκτη τους, ο οποίος δεν υποστηρίζει, ούτε ευθύνεται για οποιαδήποτε γνώμη, υπόδειξη, συμπέρασμα, προσφορά, πρόταση, συμφωνία ή άλλη πληροφορία που περιέχεται σε αυτό το ιστολόγιο. Κάθε μη εξουσιοδοτημένη χρήση, αποθήκευση, αντιγραφή, ανακοίνωση, προώθηση, κοινοποίηση σε τρίτους κλπ. του υλικού που περιέχεται μέσα σ' αυτό το ιστολόγιο απαγορεύεται και τιμωρείται σύμφωνα με το νόμο. Δεδομένου ότι οι επικοινωνίες μέσω του διαδικτύου δεν είναι ασφαλείς, οι διαχειριστές του παρόντος ιστολογίου δεν ευθύνονται για οποιαδήποτε απώλεια δεδομένων ή άλλη ζημία των αναγνωστών ή τρίτων, οφειλόμενη είτε σε χρήση είτε σε υποκλοπή, αλλοίωση ή μόλυνση με ιούς των εκάστοτε αναρτήσεων. Στον αναγνώστη εναπόκειται αποκλειστικά η ευθύνη για προστασία του συστήματός του από ιούς και για επιβεβαίωση του περιεχομένου του παρόντος ιστολογίου.
COPYRIGHT : pelioncentaur.blogspot.com
