- Στάχτες και αποκαΐδια!
Τη δική τους εκδοχή μου δίνουν ο διανοητής Στέλιος Ράμφος και ο γραμματέας της ΚΝΕ, Νίκος Αμπατιέλος.
Πώς από τον Στάλιν φτάσαμε στην Ξένια Σομπτσάκ;
Εκατό χρόνια από την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων της Αγίας Πετρούπολης και από τον Κόκκινο Οκτώβρη του 1917 και 100 χρόνια από τον θρίαμβο των Ρώσων «κομμουνιστών» υπό την ηγεσία του Βλαντιμίρ Ιλιτς Ουλιάνοφ, δηλαδή του Λένιν. Τι απέμεινε απ’ αυτή την κοσμοϊστορική επέλαση της «προλεταριακής επανάστασης»;
Τα κάτεργα, η μαφία και η πορνεία
Το σύνολο της κρατικής περιουσίας όλων αυτών των χωρών περιήλθε στην αποκλειστική ιδιοκτησία πρώην αξιωματούχων και «αφοσιωμένων συντρόφων» του καθεστώτος. Που από τη μια μέρα στην άλλη και χωρίς κόπο εκτοξεύτηκαν στο ρετιρέ των μεγιστάνων, μαικήνων και της διεθνούς ολιγαρχίας.
Τεράστιο, ασυγκράτητο πλήθος λαϊκών μαζών, και μάλιστα πτυχιούχων και καλλιεργημένων, κατέληξαν στα βιομηχανικά κάτεργα των πολυεθνικών της ιμπεριαλιστικής Δύσης. Αρκετοί οργανώθηκαν ή οργάνωσαν τοπικές αλλά και διακρατικές μαφίες διακίνησης ναρκωτικών, όπλων και πορνείας. Μάλιστα, με την παρουσία τους και με τις γνωριμίες τους στα παλιά κέντρα «σοσιαλιστικής εξουσίας», τα οποία τους προμηθεύουν το απαραίτητο και άκρως κερδοφόρο υλικό, κατάφεραν να ανανεώσουν, να ενισχύσουν και να επεκτείνουν το σπορ του εγκλήματος και κάθε ανομίας.
Πλήθος ανυπεράσπιστων ως φτηνό αγροτικό «υλικό», βρέθηκαν, ας πούμε, να μαζεύουν φράουλες στη Μανωλάδα. Τα κορίτσια και οι γυναίκες τους αναγκάστηκαν να ξεσκατώνουν παππούδες και γιαγιάδες. Και στη χειρότερη περίπτωση, οι πιο νέες και νόστιμες να διακοσμούν στριπτιζάδικα, να εκδίδονται και να εμπορευματοποιούν τη σάρκα τους για μερικά φραγκοδίφραγκα! Και το χειρότερο αυτής της τραγικής, ασύλληπτης πανωλεθρίας είναι η εφιαλτική διαπίστωση της μετασοβιετικής πραγματικότητας:
Οι χθεσινοί σύντροφοι, σημερινοί ολιγάρχες.
Ο κόπος, ο ιδρώτας, ο μόχθος μαζί με απίστευτες και αστείρευτες ποσότητες πρώτων υλών, καθώς και πάσης φύσεως και χρήσεως εργοστάσια και υποδομές, φτιαγμένες και συντηρημένες από εκατοντάδες εκατομμύρια εργατικών χεριών και επιστημονικών μυαλών, «μετακινήθηκαν» σε μια ευνοούμενη και προνομιακή ολιγαρχία!
Τα όνειρα, οι μνήμες εκατομμυρίων νεκρών που αφοσιώθηκαν και θυσιάστηκαν στον βωμό της επανάστασης για έναν κόσμο χωρίς κρατική βία, έναν κόσμο ισονομίας, δημοκρατίας, καλλιέργειας, πολιτισμού και διαστημικής τεχνολογίας, έγιναν προσάναμμα του πιο άγριου, αχόρταγου και αδίστακτου καπιταλισμού. Που έχει εγκατασταθεί σε αυτές τις πάλαι ποτέ «κομουνιστικές κοινωνίες». Ενός άγριου και ασύδοτου καπιταλισμού, που σε πολλές περιπτώσεις υποθάλπει και συντηρεί κάθε είδους μαφία και κάθε μορφή γκανγκστερικής διαστροφής και κυνικής βίας. Αλβανοί, Ρουμάνοι, Τσετσένοι, Γεωργιανοί, Μολδαβοί είναι το συνώνυμο του «επαγγελματία εκτελεστή». Ανώμαλη προσγείωση.
Αυτές οι πάλαι ποτέ σοσιαλιστικές κοινωνίες έχουν σήμερα μεταβληθεί σε οχυρά ακροδεξιών αντιλήψεων και ακλόνητων ρατσιστικών πεποιθήσεων. Ουγγαρία, Πολωνία και πολλές άλλες πρώην του «υπαρκτού σοσιαλισμού» αποτελούν σήμερα τα αγκάθια της φιλικής προσφυγικής πολιτικής που ακολουθεί η δεξιά Άνγκελα Μέρκελ. Ο χτεσινός κομμουνιστής, απηνής διώκτης κάθε μετανάστη και κάθε πρόσφυγα.
Τι άλλο έχει μείνει; Το ιερατείο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας. Που τα μέλη του έχουν μετατραπεί σε «προστάτες» μιας τεράστιας, γιγαντιαίας καπιταλιστικής ασυδοσίας. Τα δισεκατομμύρια των Κινέζων του «φωτισμένου» Μάο Τσε Τουνγκ είναι σήμερα οι βίδες, τα εξαρτήματα, οι μεντεσέδες, τα πιο παραγωγικά ανθρώπινα ρομπότ ενός ανεξέλεγκτου και άκρως παραγωγικού βιομηχανικού οργασμού. Τουτέστιν, σκοτώνονται στη δουλειά προκειμένου να κατασκευάζουν όλα σχεδόν τα προϊόντα που χρειάζονται οι πολίτες των Δυτικών χωρών.
Με άλλα λόγια, οι πρώην ελεύθεροι σοσιαλιστές και κομμουνιστές εργάζονται νυχθημερόν προκειμένου να ικανοποιούν τις όποιες ανάγκες του Δυτικού «σκλαβωμένου» προλεταριάτου. Τι άλλο έχει απομείνει; Η άνευ όρων παράδοση της Κούβας του Ραούλ Κάστρο, καθώς και η εφιαλτική απειλή του Βορειοκορεάτη «κομμουνιστή» Κιμ Γιονγκ Ουν που έχει μετατρέψει τη χώρα του σ’ ένα τεράστιο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας. Άσε που με τα πυρηνικά του έχει αποφασίσει να αναμετρηθεί με τον θεοπάλαβο και ακροδεξιό Ντόναλντ Τραμπ.
Ο σταλινισμός, συνώνυμο των γκουλάγκ
Τα κομμουνιστικά κόμματα εξαφανίστηκαν ή στην καλύτερη περίπτωση συρρικνώθηκαν. Ο Ευρωκομμουνισμός του Μπερλινγκουέρ παρέδωσε την Ιταλία στον Μπερλουσκόνι. Οι ιδέες περιφέρονται ρακένδυτες, διασυρμένες και ολότελα απωθητικές!
Για τον ορυμαγδό των νικητών που πάντα γράφουν, όπως τους βολεύει την Ιστορία, ο Μαρξισμός κατάντησε συνώνυμο του Σταλινισμού. Ο Σταλινισμός το έτερον ήμισυ του Αδόλφου Χίτλερ. Και ο κομμουνισμός ταυτόσημος των γκουλάγκ, των μαζικών εκτελέσεων και της πλήρους ανελευθερίας! Όμως, όποιος έστω ξεφυλλίσει τα επιστημονικά πονήματα του Καρλ Μαρξ, που ακόμα διδάσκονται στην αφρόκρεμα των Αμερικανικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, κομμουνισμός δεν υπήρξε πουθενά. Ως εκ τούτου, ούτε και κομμουνιστές. Που ο Μαρξ θεωρεί ότι τέτοιοι άνθρωποι είναι εκείνοι με απίστευτα ανώτερη συνειδητότητα. Και όπου «κομμουνισμός» είναι η ολοκληρωτική αποδέσμευση του ανθρώπου από πάσης φύσεως «εξαρτήματα». Η ουτοπία ενός κόσμου χωρίς κρατική εξουσία και χωρίς κρατική βία. Ενός κόσμου απόλυτης, αδιαπραγμάτευτης ελευθερίας και ιλιγγιώδους επιστημονικής εκτόξευσης και τεχνολογίας.
Η ουτοπία που λειτούργησε ως γιγαντιαίος μαγνήτης. Που στο όνομά της και για την πραγμάτωσή της θυσιάστηκαν εκατομμύρια ψυχές. Που στη διάρκεια της παροιμιώδους οικονομικής ύφεσης του ’30 προσέλκυσε απίστευτες μάζες, ακόμα και ανιδιοτελών Αμερικανών. Και που ως πειστικό επιχείρημα, ορατό και καταλυτικό, μπήκε σε λειτουργία με την κρίσιμη, αποφασιστική μάχη στο Στάλινγκραντ και την επέλαση του Κόκκινου Στρατού. Που πήρε παραμάσχαλα τους κανίβαλους του Χίτλερ, με αποτέλεσμα την πλήρη, ολοκληρωτική και άνευ όρων παράδοση του ναζισμού και την απελευθέρωση όλων των κατεχόμενων περιοχών.
Στην Ελλάδα η αριστερή Εθνική Αντίσταση, ο Εμφύλιος, οι εξορίες και η Χούντα ήταν όλα μαζί η ελληνική προστιθέμενη αξία αυτών των ιδεών. Μια επίσκεψη στις αίθουσες που προβάλλουν την ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Τελευταίο σημείωμα» θα σας αποκαλύψει το ήθος αυτών των αγωνιστών που έδωσαν και την τελευταία ανάσα της ζωής τους στη μάχη ενάντια στις χιτλερικές ορδές.
Αλλά η σημερινή μετάλλαξη των Συριζαίων είναι, μαζί με όλα τ’ άλλα, ο πλήρης διασυρμός των αριστερών ιδεών.
Το πιο ακλόνητο επιχείρημα των συστημικών που στριμώχνει και στέλνει στον κάθε «αμετανόητο» αυθεντικό εκφραστή αυτών των ιδεών είναι το γνωστό «Σκέψου στον Εμφύλιο να είχαν νικήσει ο Νίκος Ζαχαριάδης και ο Δημοκρατικός Στρατός. Σκέψου η Ελλάδα να είχε μετατραπεί σε Αλβανία!»
Εκατό χρόνια πίσω από τη Δύση
Το πιο κρίσιμο κεφάλαιο που συμπυκνώνει κατά τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο τη διπολική και εξωτερικά αντιφατική διάσταση «θρίαμβος και πανωλεθρία» περικλείεται στο λεγόμενο «Σταλινικό φαινόμενο», όπου μέσα σε τριάντα περίπου χρόνια απόλυτης, ανεξέλεγκτης και ολοκληρωτικής προσωποπαγούς κυριαρχίας (1924-1953) αναπτύχθηκαν, εφαρμόστηκαν και τα πιο ακραία φαινόμενα που καθόρισαν το μέλλον της Σοβιετικής Ένωσης, του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και των ιδεών του Μαρξισμού-Λενινισμού.
Η απέραντη Σοβιετική Ένωση, με ιλιγγιώδεις καλπασμούς και μέσα σε κάτι λιγότερο από 20 χρόνια εκτοξεύτηκε από την απόλυτη καθυστέρηση, στη σφαίρα των πιο προηγμένων Δυτικών οικονομιών με ρυθμούς ανάπτυξης ταχύτερης και απ’ αυτής ακόμα των ΗΠΑ. Αυτή η πρωτοφανής, για τα παγκόσμια χρονικά, παραγωγική, βιομηχανική, επιστημονική, τεχνολογική και αγροτική ανασυγκρότηση και περίπου στο Διάστημα εκτόξευση είχε στηριχθεί στα νεκροταφεία εκατομμυρίων Σοβιετικών. Είχε ταυτόχρονα αναπτυχθεί με την ακλόνητη πίστη, αφοσίωση και στράτευση δεκάδων εκατομμυρίων κομμουνιστών. Και είχε θεμελιωθεί από τη μετάλλαξη του κόμματος σε εργαλείο μιας μονοπρόσωπης δικτατορίας.
Ο Στάλιν τελικά τα κατάφερε. Με μπόλικο, ανυπολόγιστο κόστος. Κάθε ύποπτος στα γκουλάγκ. Κάθε πρωτοκλασάτο στέλεχος του κόμματος που ο Στάλιν θεωρούσε εμπόδιο για την προσωπική του εξουσία, κατέληγε σε βασανιστήρια, σκηνοθετημένες δίκες και στα εκτελεστικά αποσπάσματα.
Άπαντες με τη δική τους ομολογία και υπογραφή «προδότες», «οπορτουνιστές», «μετανοημένοι».
Άπαντες εκτός κόμματος.
Και άπαντες νεκροί.
Η «βίαιη εκβιομηχάνιση» στο πλαίσιο του πενταετούς πλάνου. Και η επίσης ακόμα πιο ακραία και βίαιη «αγροτική μεταρρύθμιση» με στόχο τις μαζικές απαλλοτριώσεις και τη δημιουργία Κολχόζ και Σοβχόζ ήταν δύο από τις βασικές αιτίες αυτού του πρωτοφανούς οικονομικού και βιομηχανικού άλματος και αυτών των μαζικών βασανιστηρίων, εκτοπίσεων, εκτελέσεων.
Το συμπέρασμα είναι ένα: Πατερούλης ο Τσάρος, πατερούλης και ο Στάλιν. Πατερούλης ο Στάλιν, ημιπατερούλης ο Πούτιν. Αυτή είναι και η δυσθεώρητη απόσταση που χωρίζει κάθε πολίτη της Δύσης, ακόμα και της Ελλάδας, από τη «σοσιαλιστική» ή και καπιταλιστική Ρωσία.
Παρ’ όλα αυτά, η επανάσταση θα γίνει και θα ’ναι ντάλα μεσημέρι…
Το όραμα είναι επίκαιρο περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Γιατί σήμερα το 0,7% του πληθυσμού ελέγχει την οικονομία του 45% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Είναι αφύσικο. Είναι παράλογο. Είναι εξωφρενικό. Το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είναι εδώ. Η ουτοπία ενός ελεύθερου, από κάθε βαρίδι, κόσμου. Η ουτοπία για έναν νέο Άνθρωπο με συνειδητότητα ονειρικών προδιαγραφών.
Όποιος το πιστεύει αυτό, θα συμφωνεί με την αθάνατη ρήση του Κώστα Λουλέ μέσα στη Βουλή πριν από πολλά χρόνια: «Η επανάσταση θα γίνει και θα ’ναι ντάλα μεσημέρι»!
«H επανάσταση είναι κόκκινη γιατί κολυμπάει στο αίμα»
Ο πιο διάσημος «γκουρού»της ελληνικής κοινωνίας αποκαθηλώνει κάθε αγιογραφία του Στάλιν αλλά και του Λένιν, εστιάζοντας στην «κόκκινη συμφωνία» με τον γερμανικό ιμπεριαλισμό.
Ο Στέλιος Ράμφος είχε περάσει από τα αριστερά «θρανία». Ο Στέλιος Ράμφος εγκατέλειψε τα ίδια θρανία. Ο Στέλιος Ράμφος είναι, επί σειρά πολλών ετών, ο πιο διάσημος, περιζήτητος και ακριβοπληρωμένος «γκουρού» της ελληνικής κοινωνίας. Ιδιαιτέρως της ανώτερης. Ο Στέλιος Ράμφος είναι η επιτομή της αναζήτησης εσωτερικότητας, πνευματισμού, αυτογνωσίας και προσωπικής ευθύνης.
«Ναι πιστεύω στην επανάσταση» λέει. Και διορθώνει «στην επανάσταση καθενός ξεχωριστά. Την ατομική. Πρώτα πρέπει να αλλάξουμε εμείς. Πρώτα, εμείς να πιστέψουμε στην προσωπική μας ευθύνη. Πρώτα να διώξουμε από μέσα μας την καθιερωμένη και άκρως νεοελληνική βολική πεποίθηση ότι πάντα ο άλλος, κι όχι εγώ, φταίει για όλα. Μόνο τότε θα υπάρξει ελπίδα. Πώς δηλαδή η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει και να μετεξελιχθεί σε μια σύγχρονη, πολιτισμένη, παραγωγική Δυτική κοινωνία».
Σκηνή 1: «Κόκκινη επειδή κολυμπάει στο αίμα»
Ήταν Σάββατο μεσημέρι. Και ο δρόμος ήταν δύσβατος. Ο γκουρού μένει εκεί ψηλά, κάπου στην παλιά Πεντέλη. «Πριν από πολλά χρόνια εδώ τριγυρνούσαν ακόμα και λύκοι. Όταν πρωτοήρθαμε δεν υπήρχαν ούτε νερό, ούτε φως, ούτε τίποτα».
-Και έτσι πάντα απομονωμένος;
«Καθόλου απομονωμένος. Απλώς μακριά από το "οργισμένο, φανατισμένο πλήθος". Μαζί με την γυναίκα μου, τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, τα βιβλία μου, τα χαρτιά μου, τις σκέψεις μου, τις αναζητήσεις μου. Μαζί με τον εαυτό μου».
-Συμφιλιωμένος με τον εαυτό σου; Το λέω επειδή είναι γνωστό ότι ο χειρότερος εχθρός είναι ο εαυτός μας. Γι' αυτό οι εξαρτήσεις μας από κάθε είδους αντικείμενα, συνήθειες και άλλα τέτοια…
«Συμφιλιωμένος και αγαπημένος».
Μετά απ' αυτή την πρώτη αναγνωριστική και σύντομη περιπλάνηση, ο λόγος ήρθε φυσικά για την επέτειο των εκατό χρόνων από την κόκκινη, Ρώσικη, επανάσταση, «Κόκκινη επειδή κολυμπάει σε ωκεανούς αίματος».
Σκηνή 2η: Μέντορας του Λένιν ο Αλεξάντερ Πάρβους
Και μου αφηγήθηκε την εξής ιστορία, τεκμηριωμένη, όπως λέει, από το βιβλίο του Αλεξάντρ Σολζενίτσιν (1918-2008) «Ο Λένιν στη Ζυρίχη»:
«Πρώτα απ όλα δεν πρόκειται για επανάσταση αλλά για πραξικόπημα. Οργανωμένο, σχεδιασμένο και εκτελεσμένο από τον Βλαντιμίρ Ιλιτς Ουλιάνοφ, τον επονομαζόμενο Λένιν».
-Όλα προσχεδιασμένα;
«Στην πραγματικότητα καθοδηγητής του Λένιν ήταν ο Ισραέλ Λαζάρεβιτς Χέλιφαντ, κατά κόσμον Αλεξάντερ Πάρβους. Μια σκοτεινή και περίεργη φυσιογνωμία. Κατ' άλλους υπερπράκτορας. Πάντως λειτουργούσε ως σύμβουλος των υπηρεσιών Βουλγαρίας και Γερμανίας. Αυτός ήταν ο μέντορας με στόχο τη δημιουργία ενός νέου, βολικού, καθεστώτος στην Ρωσία και μέσω αυτού της διάλυσης της Ευρώπης. Μ' αυτόν έκανε παρέα ο Λένιν στη Ζυρίχη. Αυτός τον έφερε σε επαφή με τις γερμανικές, μυστικές υπηρεσίες. Μάλιστα στην αρχή ο Λένιν ετοιμαζόταν να κάνει επανάσταση στη Σουηδία».
-Πολύ σκοτεινό όλο αυτό, σκοτεινό, συνωμοτικό, σαν σενάριο του Χόλυγουντ.
«Κι όμως είναι αληθινό. Μέσω του Πάρβους ο Λένιν συμφώνησε με τους Γερμανούς. Τότε στην διάρκεια του Α’ παγκοσμίου πολέμου. Και οι Γερμανοί του προμήθευσαν το λεγόμενο "σφραγισμένο, θωρακισμένο τραίνο" με το οποίο αυτός, η Κρούπτσκαγια και μερικοί άλλοι στενοί του συνεργάτες μεταφέρθηκαν από τη Ζυρίχη στη Ρωσία μέσω Βερολίνου».
-Μα γιατί το εμπόλεμο γερμανικό καθεστώς να χορηγήσει τόση και τέτοια βοήθεια σ' ένα επαναστάτη που στόχο είχε να ανατρέψει το καπιταλιστικό καθεστώς;
«Γιατί έτσι η έκβαση του πολέμου θα έγερνε με την πλευρά των Γερμανών. Γιατί η ανατροπή του τσαρικού καθεστώτος θα προκαλούσε ρήγμα στους συμμάχους. Γιατί έτσι εκατομμύρια Ρώσοι φαντάροι θα αποσύρονταν από τα χαρακώματα του πολέμου. Και γιατί αυτή η μαζική απόσυρση θα προκαλούσε αλυσιδωτές αντιδράσεις και ανυπολόγιστες ζημιές στους Αγγλογάλλους».
-Και οι αποδείξεις ποιες είναι ακριβώς;
«Πρώτο ότι ο Λένιν υπογράφει συμφωνία με τους Γερμανούς στο Μπρεστ Λιτόφσκ. Με την οποία η μισή ευρωπαϊκή Ρωσία παραδίδεται στον Γερμανικό ιμπεριαλισμό. Δεύτερο η απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων από τον πόλεμο. Έτσι το Ανατολικό μέτωπο καταρρέει εντελώς. Και τρίτο αυτό είναι ιδεολογικό, η δημιουργία ενός μετέπειτα ολοκληρωτικού ρωσικού κράτους, πανομοιότυπου με το αυταρχικό γερμανικό».
Σκηνή 3η: Συμφωνία με το Διάβολο
-Με άλλα λόγια ο Λένιν ήταν πράκτορας των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών…
«Δεν ισχυρίζομαι κάτι τόσο απλοϊκό. Απλώς λέω, όπως άλλωστε αποδείχτηκε στη συνέχεια, ότι η ηγεσία των Μπολσεβίκων ήταν αποφασισμένη να συμμαχήσει ακόμα και με τον διάβολο προκειμένου να εκθρονίσει τη Ρωσική κυβέρνηση, και μάλιστα αστικού, δημοκρατικού προσανατολισμού, προκειμένου να καθιερώσει τη δική της εξουσία. Άλλωστε μην ξεχνάς ότι Γερμανοί τεχνοκράτες έφτιαξαν τα στρατόπεδα αναδιαπαιδαγώγησης και καταναγκαστικής εργασίας».
-Προφανώς αυτή η συνεργασία συνεχίστηκε και με την έλευση του Αδόλφου Χίτλερ…
«Φυσικά. Με το Γερμανορωσικό σύμφωνο μη επίθεσης Μόλοτοφ-Ρίμπεντροπ. Φαντάσου ότι ακόμα και τα σχολικά βιβλία «διορθώθηκαν» προκειμένου η Χιτλερική Γερμανία να εξωραϊσθεί. Και φαντάσου ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου ο Στάλιν δεν είχε αναγνωρίσει τον Ερυθρό Σταυρό με αποτέλεσμα δεκάδες, ίσως και χιλιάδες τραυματισμένοι να εγκαταλειφθούν στο έλεος της βαρβαρότητας».
-Και ο Στάλιν;
«Ο συμβολισμός του πατερούλη είναι φανερός. Ο Πατερούλης ως σχήμα ψυχικό. Ένα φαινόμενο με αρχή και τέλος τραγικό. Ξέρεις γιατί; Επειδή το ίδιο το καθεστώς δεν υπέφερε τον εαυτό του. Δεν άντεχε τα θεμέλιά του να είναι πάνω σε τόσα πτώματα».
Σκηνή 4η: Η μεγάλη ανατριχίλα
-Πόσα πτώματα;
«Επικαλούμαι την εκτίμηση ενός πληθυσμιολόγου με το όνομα Κουρσάτοφ. Επικαλούμαι και άλλες μαρτυρίες. Συγκεκριμένα τα στοιχεία αναφέρουν ότι το σύνολο των νεκρών ξεπερνάει τα εξήντα πέντε εκατομμύρια. Πλην των είκοσι δύο εκατομμυρίων που σκοτώθηκαν στον πόλεμο. Αν σ' αυτούς τους ιλιγγιώδεις αριθμούς προσθέσεις τα πέντε εκατομμύρια από τον λοιμό του 1921 με 1922 καθώς και τα οκτώ και πλέον στον δεύτερο λοιμό του 1932-33, τότε το σύνολο ξεπερνάει τα 75 εκατομμύρια. Μαζί με τους νεκρούς του πολέμου, καταλήγουμε στον εφιαλτικό αριθμό των εκατό εκατομμυρίων νεκρών. Τρομερό. Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να βρει ότι στοιχεία θέλει είτε στην Wikipedia είτε στο www.scottmannig.com».
-Εννοείς νεκρούς από τι;
«Από τον εμφύλιο, την επανάσταση, τις εκτελέσεις, απ όλη αυτή την απίστευτη αναταραχή».
-Εκτελέσεις επί Στάλιν;
«Όχι μόνο. Πριν ο Λένιν υποστεί το εγκεφαλικό είχε υπογράψει εκτελέσεις ενάμιση εκατομμυρίων «εχθρών». Από τα επίσημα στοιχεία εικοσιοκτώ εκατομμύρια εκτελέστηκαν με υπογραφές. Αλλά και ο Μάο Τσε Τουνγκ δεν πήγαινε πίσω. Τρομερός χασάπης της Ιστορίας. Για το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός θυσιάστηκαν τριάντα οκτώ εκατομμύρια Κινέζοι. Και άλλα δέκα εκατομμύρια εξοντώθηκαν χάριν πολιτιστικής επαναστάσεως».
-Μα καλά, όπως τα λες είναι σα να πρόκειται για τέρατα και διαβόλους
«Καθόλου. Όλοι αυτοί ήταν κανονικοί άνθρωποι που λειτουργούν και μεταλλάσσονται σε συνθήκες παραφροσύνης. Σε στιγμές μεγάλης κρίσης οι λαοί στον πόλεμο, λόγου χάριν, αναπτύσσουν και εκφράζουν το υπερ-εγώ τους. Το υπερ-εγώ ήταν ο Τσάρος. Η Ρώσικη ψυχή αποκτούσε άγρια επιθετικότητα και μανία αυτοκαταστροφής».
Σκηνή 5η: Νεοελληνική παράνοια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
-Η Ιστορία εξηγείται με ψυχολογικούς όρους;
«Κάθε άνθρωπος, όπως διδάσκει ο Φρόιντ, μεγαλώνει συγκρουόμενος με τον πατέρα του. Αυτό σ' ένα επίπεδο κοινωνικής εξέγερσης με ιδεολογική σωτηριολογία λειτουργεί και εκφράζεται με απίστευτη βαρβαρότητα. Έτσι εσωτερικεύεται η ιδεοληψία του υπερ-εγώ. Η ιδεολογία δημιουργεί ταυτόχρονα μεγάλα τέρατα και μικρά σκουλήκια. Έτσι πολλαπλασιάζεται η επιθετικότητά τους. Κι έτσι λειτουργούν σε δύο, αντιθετικά, σχήματα. Από τη μια σαδισμός, από την άλλη μαζοχισμός. Με άλλα λόγια σαδισμός, δηλαδή επιθετικότητα. Και μαζοχισμός, δηλαδή παθητικότητα».
-Αυτό το αντιθετικό δίπολο λειτουργεί σε όλες τις κοινωνίες;
«Πάντως μια χαρά και δύο τρομάρες λειτουργεί και στην Ελλάδα. Μαζοχιστικά υπογράφουν υπάκουοι τα Μνημόνια. Και από την άλλη με υπέρμετρο σαδισμό βάζουν φόρους και γδέρνουν τον λαό. Μαζοχισμός με το Δημοψήφισμα και σαδισμός με τα τέσσερα».
-Πως εξηγείται όλο αυτό το σχήμα;
«Το υπερ-εγώ της Θρησκείας και το κοσμικό υπερ-εγώ. Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι ένας τρομακτικός σαδομαζοχισμός. Αν δεν αλλάξουμε εμείς, καθένας προσωπικά, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα επί της ουσίας. Και για να συμβεί αυτό πρέπει να «διαβάσουμε»τα γεγονότα πέρα από την πολιτική και την οικονομία. Πρέπει να ασχοληθούμε και ψυχικά».
-Η ψυχολογία στο προσκήνιο της Ιστορίας λοιπόν
«Μα οι Έλληνες έχουν αίσθηση μεγαλείου και μανίας καταδιώξεως. Γι' αυτό λένε «όταν εμείς φτιάχναμε τον Παρθενώνα εσείς τρώγατε βελανίδια». Προϊόν αυτής της νεοελληνικής παράνοιας είναι η κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ. Έχουμε ανάγκη από παραμύθια και ψευδαισθήσεις. Όποιος είναι καλός παραμυθάς μας κερδίζει».
-Όπως τα λες καλύτερος παραμυθάς όλων υπήρξε ο Λένιν
«Με προφήτη τον σφαγέα Στάλιν!».
Θα ξανάρθει, όσα χρόνια κι αν περάσουν...
Νέος και φλογισμένος, ο ανιψιός του θρυλικού Αντώνη Αμπατιέλου καταγγέλλει την Ευρωπαϊκή Ένωση που εξισώνει τον σοσιαλισμό με τον ναζισμό και τον Στάλιν με τον Χίτλερ.
Μετά τη συζήτηση και τις ερμηνείες του Στέλιου Ράμφου και μετά την κατάρριψη από τον Ράμφο κάθε είδους σοβιετικών επιτευγμάτων, έσπευσα και χτύπησα την πόρτα του Νίκου Αμπατιέλου. Ενός νέου ηλικίας τριάντα ετών. Του γραμματέα της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας (ΚΝΕ). Και ανιψιού του θρυλικού Αντώνη Αμπατιέλου.
Η Ιωάννα Καρυστιάνη, θρυλική μυθιστοριογράφος και σεναριογράφος των περισσοτέρων ταινιών του Παντελή Βούλγαρη, είχε κάποτε αφηγηθεί το εξής αποκαλυπτικό περιστατικό. Όταν εκείνη, στην διάρκεια της δεκαετίας του εβδομήντα, ήταν στέλεχος της ΚΝΕ. Και όταν, κάπου το 1976, είχε βρεθεί, παρέα με τον Αντώνη Αμπατιέλο, για κομματική δουλειά στην Κρήτη.
Έλεγε λοιπόν: «ήμασταν στο αεροδρόμιο για την επιστροφή μας στην Αθήνα. Ο Αμπατιέλος είχε απομακρυνθεί από εμάς και μόνος του, σιωπηλός, κοιτούσε τη Δύση του ηλίου. Παραξενεύτηκα. Μετά από λίγο τον πλησιάζω και τον ρωτάω για τους λόγους αυτής της μεγάλης σιωπής. Με κοιτάζει και μου απαντάει ως εξής. Με αναστεναγμό και ασυγκράτητο καημό «αχ ρε συντρόφισσα πως θα θελα τώρα να ήμουν σε μια αίθουσα και να απολάμβανα τη φωνή της Μαρίας Κάλλας!».
Ο Νίκος Αμπατιέλος είναι νέος, είναι φλογισμένος, είναι συγκρατημένα ταραγμένος. Το ραντεβού σε ένα μικρό café της οδού Θεμιστοκλέους με την ονομασία «Vinilyo». Ο μικρός χώρος κυκλωμένος από άλμπουμ ροκ μουσικής. Θυμήθηκα την αιρετική σχέση που είχαν τότε συνάψει, στη δεκαετία του ογδόντα, αρκετά μέλη της ΚΝΕ. Η Ροκ σε κομματική παρανομία. Του το είπα:
-Τότε το ροκ περίπου «παράνομο» ως ξενόφερτο και ως δηλητήριο ενός αμερικανικού τρόπου ζωής…
«Δεν ξέρω τι εννοείς. Πάντως το ροκ, όπως και όλα τα είδη της μουσικής είναι ζήτημα προσωπικής επιλογής του καθενός».
-Τότε (συνεχίζω...) ήταν αδιανόητη η ερωτική συνύπαρξη πλασμάτων του ίδιου φύλου.
«Όχι όμως και η αλλαγή φύλου από τα δεκαπέντε χρόνια».
-Δηλαδή, τι να τους κάνουμε; Να τους εξοντώσουμε;
«Το προσπερνάω αυτό το σχόλιο το πικρό. Αυτά τα παιδιά χρειάζονται προστασία, ψυχολογική, οικογενειακή υποστήριξη. Πως να το κάνουμε. Με ένα νόμο δεν λύνεται ένα τόσο μεγάλο ζήτημα».
-Κοίτα να δεις. Πριν από λίγο είχα κουβεντιάσει με τον Στέλιο Ράμφο. Τα στοιχεία που έχει ανακαλύψει «μιλάνε» για δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς. Στη διάρκεια του Σταλινισμού.
«Ποια είναι αυτά τα στοιχεία; Και πόσο αξιόπιστα είναι; Να κρατάς μικρό καλάθι. Δεν αποφεύγω την ουσία. Ούτε θέλουμε να αποφύγουμε την μελέτη όλων εκείνων των φαινομένων που προέκυψαν στη διάρκεια οικοδόμησης μιας νέας κοινωνίας. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια αυτή τη μελέτη και την επεξεργασία κάνουμε στο κόμμα».
-Και τα συμπεράσματα;
«Δεν θέλουμε να βιαστούμε. Πάντως να έχεις κατά νου ότι το διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει προσανατολιστεί με φανατική μανία, στην πλήρη κατάρριψη κάθε ίχνους που παραπέμπει στον υπαρκτό σοσιαλισμό. Έχουν αποφασίσει και γι' αυτό οργανώνουν όλες αυτές τις τάχα μου «επιστημονικές συγκεντρώσεις»για την πλήρη παραχάραξη της Ιστορίας. Και φυσικά στη μετάδοση μιας προπαγάνδας που εξισώνει τον σοσιαλισμό με το Ναζισμό και τον Στάλιν με τον Χίτλερ».
-Κόκκινος ο κομμουνισμός, κόκκινος ο στρατός;
«Ότι και να λέει κανείς, σε όποιο στρατόπεδο ανήκει, ένα είναι το ιστορικά τεκμηριωμένο γεγονός. Ότι ο σοβιετικός λαός με τα είκοσι δύο εκατομμύρια νεκρών, με αιχμή τον Κόκκινο στρατό, ήταν αυτός που εφόρμησε και εξόντωσε τον φασισμό και το ναζισμό».
-Μόνο αυτός;
«Φυσικά και οι συμμαχικές δυνάμεις. Αλλά κυρίως ο κόκκινος στρατός».
-Πιστεύεις ότι έστω και για ένα λεπτό, υπήρξε αληθινός κομμουνισμός;
«Ολοκληρωμένος, όχι φυσικά. Ο σοσιαλισμός είναι μια κατώτερη βαθμίδα. Όπως, άλλωστε συμβαίνει και με τον καπιταλισμό. Όπου από εκεί προκύπτουν τα επαναστατικά στοιχεία για τη δική του, την καπιταλιστική ανατροπή. Ο καπιταλισμός είναι κατά μία έννοια ο νεκροθάφτης του εαυτού του. Η Ιστορία κινείται. Η Ιστορία γεννάει και καθορίζεται από πλήθος αντιφάσεων και αντιθέσεων. Ο κομμουνισμός, αυτή η ελπίδα, αυτό το όνειρο των λαών, είναι η ανώτερη, η υπέρτατη βαθμίδα πολιτισμού και συνειδητότητας. Όπου καθένας θα συνεισφέρει ανάλογα με τις ικανότητές του και θα αμείβεται ανάλογα με τις ανάγκες του».
-Αν στον Εμφύλιο θριάμβευε ο Δημοκρατικός Στρατός και ο Νίκος Ζαχαριάδης έχεις σκεφτεί τις συνέπειες; Ότι η Ελλάδα θα είχε μεταβληθεί σε Αλβανία και ότι το 1989 όλα θα κατέρρεαν σαν χάρτινος πύργος;
«Αυτή είναι μια μεταφυσική και ανιστόρητη τοποθέτηση. Να είσαι σίγουρος ότι οι χιλιάδες αγωνιστές που έδωσαν την τελευταία τους ανάσα υπερασπιζόμενοι το όραμα ενός καλύτερου κόσμου, που βασανίστηκαν, που δεν δείλιασαν και που εκτελέστηκαν από ταγματασφαλίτες, στρατοδικεία και ορδές χιτλερικών κανιβάλων, όλα αυτά τα έκαναν για ένα καλύτερο κόσμο».
Οι παραδουλεύτρες του συστήματος
Έτσι άρχισε η απαρίθμηση των επιτευγμάτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Όπως Παιδεία, Πολιτισμός για όλους. Όπως πλήρη εξάλειψη του αναλφαβητισμού και η κατάργηση της ανεργίας.
-Δηλαδή όλα έγιναν τέλεια, δεν έγιναν εκτελέσεις, βασανιστήρια, εκτοπισμοί;
«Έγιναν παραμορφώσεις και παραβιάσεις. Είναι γεγονός. Η θεωρητική δουλειά υποχώρησε. Η λαϊκή παρέμβαση μέσα από τα σοβιέτ κι αυτή υποτιμήθηκε. Αλλά ποια είναι η εναλλακτική λύση; Τα εκατομμύρια των Ελλήνων ανέργων; Η μαζική φτωχοποίηση; Ο μονόδρομος των πολυεθνικών και μονοπωλίων; Η αχόρταγη κερδοφορία; Η συρρίκνωση των μικρομεσαίων στρωμάτων; Η έξοδος χιλιάδων νέων επιστημόνων μακριά από τη χώρα τους;».
-Παρόλα αυτά το κόμμα σήμερα βολοδέρνει μεταξύ έξι και εφτά τοις εκατό. Προφανώς δεν πείθει
«Είναι γεγονός ότι το κίνημα παγκοσμίως βρίσκεται σε υποχώρηση. Ότι οι ιδέες του κομμουνισμού, με την αμέριστη συμπαράσταση της καπιταλιστικής εξουσίας, για να μην θεωρούνται ελκυστικές. Και γενικώς το λαϊκό κίνημα βρίσκεται κι αυτό σε υποχώρηση».
-Και η επανάσταση;
«Πιστεύω ακράδαντα στην επανάσταση. Χωρίς ριζική ανατροπή και λαϊκή εξουσία η κοινωνία θα βυθίζεται διαρκώς στο τέλμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ γι' αυτούς ήταν ευλογία. Και εξαπάτησε το λαϊκό κίνημα. Ανέδειξε τα μνημόνια ως μοναδική λύση εξόδου από την κρίση. Και τώρα ο τάχα μου αριστερός Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του είναι τα χαϊδεμένα παιδιά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Όλα σχεδόν τα κόμματα αλληλοτρώγονται για το ποιο απ' αυτά θα υπηρετήσει ως καλύτερη παραδουλεύτρα το καπιταλιστικό σύστημα».
