Κάθομαι στη συνηθισμένη μου θέση, μπροστά-μπροστά στο φαρδύ
μπαλκόνι, στη κεφαλή του τραπεζιού, τριγυρισμένος από χαρτιά, μολύβια, τσιγάρα,
τα εργαλεία μου κι αγναντεύω το τοπίο.
Κάθε μέρα, χρόνια τώρα,
αγναντεύω το ίδιο τοπίο…
Κάθε μέρα, χρόνια τώρα, αγναντεύω
ένα τοπίο που ποτέ δεν έχω ξαναδεί…
Χρόνια τώρα, τ’ απογεύματα κοίταζα δυό ζευγάρια
αητούς που στριφογύριζαν μπροστά μου πάνω απ’ το γκρεμό κι ανέβαιναν ακούραστα
τον ουρανό με τ’ αέρινα ρεύματα…
Τους κοίταζα κι έλεγα πως θα ‘ρθει μια μέρα που έτσι κι εγώ θ’ ανέβω…
Δε μπορεί, σκεφτόμουνα, κάποιο ρεύμα θα βρεθεί να με πάρει κι εμένα
και να μ’ ανεβάσει σε ύψη δυσθεώρητα… Θα ‘ρθει κι η δική μου σειρά , έλεγα…
Είχα πει πριν καιρό στον μέσα μου τον εαυτό - αυτόν που κουβαλάω
αιώνες παρακαταθήκη στο κεφάλι μου, να παραδοθεί επί τέλους, να ‘ρθει να ντυθεί
με τα ρούχα της φύσης του, να ξαποστάσει, ν’αφεθεί, ν’ αγαπηθεί…
Καρτερούσα λοιπόν μ’ υπομονή κι ελπίδα…
Χρόνια τώρα…
Πέρασαν καλοκαίρια και χειμώνες, καλοκαιρίες κι αντάρες, βροχές και
χιόνια, ήλιοι και φεγγάρια…
Τίποτα…
Ως που μια μέρα του φλεβάρη, φύσηξε απ΄ το
νοτιά ένα αεράκι παράξενο για την εποχή…
Φύσηξε εκείνο το θερμό αεράκι της αιώνιας ελπίδας, αυτηνής που πάντα
«βρώμικη» την έλεγα… Τη φορά αυτή, μου φάνηκε όμως καθαρή, χωρίς τη συνηθισμένη
άμμο απ’ την σαχάρα…
Κι ήταν γλυκιά η ελπίδα αυτή, με μάτια μεγάλα, καστανά, με μαλλιά
ξανθά, ίδιος άγγελος…
Γεμάτος μεθυσμένη αγωνία ανοίχτηκα και πρόσμενα…
Χαμογελούσα άβουλος, αδύνατος, άμοιρο παίγνιο του ριζικού μου.
Άφησα το κορμί μου στα χέρια της, έριξα τη ψυχή μου στα πόδια της.
Βούλιαξα στην ανοησία της ελπίδας της…
Μ’ ανάλαφρο μυαλό και βαριά ψυχή έβλεπα προστάγματα, έβλεπα σημάδια.
Παραγκώνιζα τη καθημερινότητα, κοίταζα να ‘μαι πάντα εκεί δίπλα της,
σαν να με περίμενε κάτι εκεί δίπλα της, σαν να πρόσμενα κάτι να ’βρω εκεί δίπλα
της…
Τι;
Μήπως ήξερα;
Ποτέ μου δεν είχα ανεβεί έτσι ψηλά, ποτέ δεν είχα έτσι απογειωθεί…
Μπορεί να ‘ταν ότι μου χρώσταγε ακόμα η μοίρα, εκείνη που κάνει Άνθρωπο
τον άνθρωπο, δίνοντάς του όραση για το φως και το σκοτάδι, ακοή για το τραγούδι
και το θρήνο, όσφρηση για την μυρωδιά της καυλωμένης γυναίκας και τη σαπίλα του
θανάτου, αφή για τη γλύκα της γυμνής σάρκας και τα κρανία των τάφων, γεύση για
την αρμύρα των φιλιών και τη πίκρα της χολής…
Μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, προκαλούσα τις άυλες δυνάμεις, αυτές που
γράφουν μ’ αδέκαστο δάχτυλο τη μοίρα μου και με χορταίνουν με γλυκούς
ψυχοτυραγνισμούς, έχανα τον εαυτό μου, εγώ δεν ήμουν πια εγώ, δέθηκα, έφτιαξα
κατάσταση άπατη…
Κοντοστάθηκα ν’ ανασάνω, δάγκωσα με
ματωμένη μανία τα χείλια μου, έκλεισα τα μάτια μου και γεύτηκα το σκοτάδι τους.
Όταν ξαναείδα φως, κατάλαβα το χέρι της να ‘χει αποθέσει τη κοφτερή του
σφραγίδα στο στήθος μου αριστερά, στο μέρος της καρδιάς. Αισθάνθηκα να ρουφάω
την άσπρη σκόνη της, να μου τρυπάει βίαια τα ρουθούνια μου, βαθιά μες το μυαλό… Τα
μάτια κλειστά, το κεφάλι γερμένο πάνω της, σε γωνιά λάγνας απόλαυσης… Χαμένος
σε φυγή ονείρου κι εξαΰλωσης, σε άνοια λήθης κι ευδαιμονίας…
Μύριζα το γλυκόξινο κορμί της, άκουγα την ζεστή αναπνοή της...
Τι μ’ έπιασε κι ακούμπησα πάνω της…
Ούτε καν την ήξερα…
Τι περίμενα, δε ξέρω…
Τι προσδοκούσα, ούτε…
Τι νόμισα… Ποιος ξέρει… Νοτιαδάκι ήταν…
Έτσι φύσηξε λοιπόν αυτό το νοτιαδάκι, κι
ένοιωσα να με τραβάει και να με παίρνει μαζί του σε ταξίδι γεμάτο χαρά, ελπίδα
κι αγάπη...
Στο φανταστικό αυτό ταξίδι που κίνησε να με
πάει μαζί του, της παραδόθηκα. Άνοιξα όλες τις πόρτες μου και την άφησα να μπει
και ν’ αλωνίσει όπως αυτή μονάχα θα μπορούσε.
Αυτή έβγαζε από μέσα μου τον καλύτερό μου εαυτό…
Αυτή με τράβηξε απ’ το
κουκούλι του σκώληκα, αυτή με μεταμόρφωσε σε πεταλούδα ζωγράφου, μουσικού, ποιητή…
Μ’ έβαλε άθελά της να δραπετέψω
απ’ τη στεγνή, τρισδιάστατη φυλακή της λογικής μου, άγγιξα τη τέταρτη διάσταση,
την άυλη κι άπιαστη, αυτή τη φευγάτη απ’ το περίγραμμα των αισθήσεων.
Έγινα χίμαιρα, που μόνο δίπλα της πια ανέπνεα, μόνο στη θωριά της
ξεδίψαγα…
Έχτιζα παραμύθια ήχων κι εικόνων όπου πάντα χωρούσαμε μαζί.
Γέμιζα τις μέρες μας γράμματα με αόρατο, συμπαθητικό μελάνι, να το
βλέπουν μόνο τα δικά της, τυφλά βλέμματα.
Βυθισμένος στον ίλιγγο του
έρωτά μου, αρμένιζα με πυξίδα την αγάπη μου και κίνησα να την ταξιδέψω
σιγά-σιγά στο κόσμο μου, να γνωρίσει το "χέρι-χέρι" και το
"δίπλα-δίπλα", να μαθητέψει το "μαζί"…
Για βδομάδες ατέλειωτες συναντιόμασταν στα
κλεφτά, στ’ αυτοκίνητο, στο πάρκινγκ, σε μοναχικά μπαράκια, μη και μας πάρει
κανά μάτι… μη και μυριστεί κανείς τον έρωτα που ανέβλυζε…
Μη τυχόν και μάθει κάποιος πως υπάρχω…
Οι ατέλειωτες όμως κουβέντες της, με πρωτόγνωρο πείσμα κι
ασυναρτησία, καλλιεργούσαν μια μάταια, τραγική απόσταση ανάμεσά μας. Μια
απόσταση που ξεπήδαγε από όλες της τις βαθιά καταχωνιασμένες ανασφάλειες, παλιά
βιώματα, πίκρες, φόβους, καημούς… Βδομάδες τώρα είχαν κάτσει σπαθί πάνω μου ένα
ψέμα, ένας φόβος κι ένα σύννεφο που σταγόνα-σταγόνα τον αέρα μου βρωμίζανε.
Έντεχνα φρόντιζα να μην εμπλέκομαι σ’ ανούσιες κουβέντες.
Περιδιάβαινα μόνο το κόσμο μου που μάταια προσπαθούσε να δει πάλι γαλάζιο ουρανό,
όσο κι αν τον χάλαγαν τα παραμύθια της βολής της.
Τι ήταν αυτό; Γιατί τόση απόσταση; Γιατί η άρνηση να ζήσουμε το
αύριο μαζί; Γιατί μόνο το σήμερα, γιατί να μην υπάρχει αύριο; Πως θα μπορούσαμε
ποτέ να συνυπάρξουμε χωρίς κοινά οράματα, στόχους κι όνειρα;
Νύχτες ατέλειωτες συλλογιόμουνα τους λόγους που η άρνηση έπαιρνε το
πάνω χέρι, δηλητηρίαζε τη χαρά της επαφής και σαράκιαζε τη καθημερινότητα,
ώσπου κατάλαβα: Στον χορό αυτό που βαλθήκαμε να χορέψουμε οι δυό μας, δε χάναμε τα
βήματα… Παλεύοντας όμως ο καθένας μας κάθε φορά να του δώσει το δικό του ρυθμό,
δε κοιταχτήκαμε ποτέ στα μάτια! Κι έτσι χάσαμε το βήμα της ζωής… Η ζωή όμως δεν είναι
χορός! Είναι αρχή και τέλος συνάμα, είναι μια μέγαιρα που μας καίει τα
σωθικά... Εκεί έπρεπε να ψάξουμε, ανάμεσα στον όλεθρο και τη καταστροφή να βρούμε
την αγάπη, τη λύτρωση και την ευτυχία! Δεν μ’ άφησε όμως… Δεν είχαμε τίποτε,
έλεγε, γιατί να ψάξουμε…
Τι κι αν ψάχνω εγώ τώρα να βρω που χάθηκε το βήμα μας… Τι κι αν κι
αυτή ψάχνει…
Χάθηκε!
Τι σημασία έχει πια…
Τι ήμασταν εμείς… Λίγο περαστικό τίποτα,
ίχνη κοσμικής σκόνης.
Έφυγα, έφυγε… Τι απέμεινε;
Ήρθαμε απ’ το πουθενά, οδέψαμε στο τίποτα, χαθήκαμε…
Για τη χαμένη την αγάπη μου θρηνώ…
Γι’ αυτή που όπως ήρθε, έτσι κι έμεινε, άυλη, άφθαρτη, μια ιδέα…
Και για τον μέσα μου τον εαυτό που οδύρεται, και ξεπουλημένος πια, μ’
εκλιπαρεί τώρα να ντύσω το ντρόπιασμά του… Και η μόνη που του απαντάει με
θράσος είναι η αξιοπρέπεια - που ‘χε ξεχάσει πως είναι να αποκοιμιέσαι με
παραμύθια - και που σήμερα διεκδικεί ένα τέλος που μέσα του να χωράει μόνο
αυτός κι η ίδια...
Έτσι λοιπόν περάσανε οι μέρες του νοτιά
μας, μέρες χωρίς σήμερα, γιομάτες με το χτες κι άδειες από αύριο.
Πάντα οι δικές μου μέρες, έτσι περνούσανε: Γιομάτες μ’ όνειρα του
χτες, ναυαγισμένα και μ’ όνειρα τού αύριο, έτοιμα να ναυαγήσουν...
Απόψε,
αγναντεύω το τίποτα και το μάτι μου χάνεται στην έκταση του πέλαγου.
Αυτό το δειλινό, ο ήλιος σκορπιέται και χαρίζεται στα κύματα, νοιώθω
το Θεό να χωράει σε ένα τόσο δα μικρό, ροδί συννεφάκι…
Είναι η ώρα η στοχαστική κι η μοναξιά κι ο τόπος, έφυγε κι η ψυχή
μου, ταξιδεύει στα χτεσινά μου μονοπάτια, κρίνει…
Διψασμένος κι άσιτος, ζωντανός κι αζώητος, πουλημένος στο μηδέν,
χαραμισμένος στο τίποτα, πρώτη φορά νοιώθω μέσα μου να ‘χω περάσει κουρασμένος
το κατώφλι της άνοιξης.
Κι ο γκρεμός εκεί κάτω, χάσκει ακόμα…
Και τους αητούς τους βλέπω και σήμερα όπως κάθε μέρα…
Γυρνοβολάνε και χάνονται ψηλά, όπως κάθε μέρα…
Μόνο που εγώ τώρα μένω πίσω, καρφωμένος στο φαρδύ μπαλκόνι με τα εργαλεία μου, θεατής με ματωμένα
μάτια, καμένα σωθικά κι άδεια ψυχή…
Τι με νοιάζει τι κάνουν οι αητοί…
ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ:
Το περιεχόμενο του ιστολογίου αυτού περιέχει
προσωπικές απόψεις των συντακτών του, εκτός εάν αναφέρεται διαφορετικά.Οι πληροφορίες, σχόλια, φωτογραφίες και/ή τα
τυχόν αρχεία που υπάρχουν ή επισυνάπτονται σ' αυτό το ιστολόγιο είναι
πνευματική ιδιοκτησία του εκάστοτε συντάκτη τους, ο οποίος δεν υποστηρίζει,
ούτε ευθύνεται για οποιαδήποτε γνώμη, υπόδειξη, συμπέρασμα, προσφορά, πρόταση,
συμφωνία ή άλλη πληροφορία που περιέχεται σε αυτό το ιστολόγιο. Κάθε μη εξουσιοδοτημένη χρήση, αποθήκευση, αντιγραφή,
ανακοίνωση, προώθηση, κοινοποίηση σε τρίτους κλπ. του υλικού που περιέχεται
μέσα σ' αυτό το ιστολόγιο απαγορεύεται και τιμωρείται σύμφωνα με το νόμο.Δεδομένου ότι οι επικοινωνίες μέσω του διαδικτύου
δεν είναι ασφαλείς, οι διαχειριστές του παρόντος ιστολογίου δεν ευθύνονται για
οποιαδήποτε απώλεια δεδομένων ή άλλη ζημία των αναγνωστών ή τρίτων, οφειλόμενη
είτε σε χρήση είτε σε υποκλοπή, αλλοίωση ή μόλυνση με ιούς των εκάστοτε
αναρτήσεων. Στον αναγνώστη εναπόκειται αποκλειστικά η ευθύνη για προστασία του
συστήματός του από ιούς και για επιβεβαίωση του περιεχομένου του παρόντος
ιστολογίου.
COPYRIGHT
: pelioncentaur.blogspot.com
