Ο γιδοβοσκός

Αίγες…

Από έφηβος, αμούστακο ακόμα παιδαρέλι, ένοιωθε να τονε τραβάνε τα πλάσματα αυτά.

Άκουγε απ’ τις γιαγιάδες του θρύλους, μύθους και παραμύθια.

Πως για Θεούς κι ανθρώπους αυτές ήτανε πηγή ζωής...

Πως χάρις σ’ αυτές θράφηκε, επέζησε και τελικά στάνιαρε ο Δίας στην κορφή του Ολύμπου. Κάτω απ’ την «αιγίδα», το δέρμα τους...

Πως αυτές μας έδωκαν το «κέρας της Αμάλθειας» που έμελε να πλημμυρίσει με θαυμαστή αφθονία τον κόσμο μας με τους καρπούς της γης…

 

Αίγες λοιπόν…

Κόρες του Ήλιου, τις αγνάντευε να βόσκουν στους ήμερους, ατέλειωτους Θεσσαλικούς κάμπους, τις χάζευε σα σκαρφαλώνανε με περισσή μαεστρία στ’ άγρια φαράγγια του Πήλιου, στα ξερονήσια του Αιγαίου…

Τις νύχτες του κοίταγε να τις ξεδιαλύνει στον χειμωνιάτικο ουρανό, σαν γυάλιζαν επιβλητικά, κουρνιάζοντας στον αριστερό ώμο του Ηνίοχου!

Ναι, αίγες…

Αυτές, που αργότερα, στην καυλωμένη έξαψη της νιότης του τις έζησε από κοντά στην Κρήτη κι ανακάλυψε, ίδιος Κολόμβος, το θαύμα της ανέμελης ύπαρξής τους, τη γοητεία της αγριάδας τους, τον αισθησιασμό των σωμάτων τους, το μέγεθος της προσφοράς τους…

Αυτές, που του γέννησαν τους πιο βαθιούς του σεβασμούς.

Μεγαλώνοντας, μέστωνε και το ενδιαφέρον του για ‘κείνες, που τις έβλεπε πια να πλανιούνται με διακριτική χάρη γύρω του, να τον σαγηνεύουν με τα καμώματά τους, να τονε προκαλούν με την όψη τους, να τονε γοητεύουν με το μυαλό τους, να τονε πλανεύουν με τη διαφορετικότητά τους…

Έτσι, άρχισε ν’ αφιερώνει όλο και περισσότερο χρόνο στις αίγες, στις δικές του πια αίγες, μέχρι που εκεί, σιμά πια στο τέλος της εφήμερης ύπαρξής του, κατάλαβε το πλήθος από λογιώ-λογιώ τέτοια πλάσματα που ανεξίτηλα σημάδεψαν ολάκερη τη ζωή του.

Θυμήθηκε από κάποιες τα χρώματά τους, απ’ άλλες το μπόι τους, τα καπούλια, τις φάτσες τους… Που να τις θυμάται όμως όλες μία-μία, ήτανε βλέπεις τσούρμο μεγάλο!

 

Τρείς απ’ αυτές όμως τονε σημαδέψανε για τα καλά.

Τρεις ήτανε αυτές που λάτρεψε…

Η μιά που έχασε, όταν πήρε πολύ νωρίς τη στράτα για τον άλλο κόσμο.

Η άλλη, εκείνη που του σιγούρεψε στο χρόνο μια γενιά αίγες ακόμα.

Κι η τρίτη, που τηνε φύλαγε για στερνό του μπροστάρι, αυτή που κιότεψε και χάθηκε στα δικά της χαράκια… Την είχε βλέπεις αφήσει να βοσκάει μολαριτή!

Μήνες έπαιρνε ντελόγο όλους τους γνωστούς δαμάκους, πήδαγε σε κορφοβούνια και φαράγγια, μπλέκονταν σ’ αστιβίδες και σε βάτια για να ‘βρει που ‘θε γρικάται το κουδούνι της, να τηνε ξελαλήσει, να τηνε μαζώξει πίσω… Χρειάζονταν βλέπεις το γάλα της, αυτή τον έθρεφε, αυτή τονε κρατούσε ζωντανό!

Αυτή, την τελευταία, δεν τηνε βρήκε ποτέ πια…

Χαμένη πήγε…

Κι αυτός, χάθηκε μαζί της…

 

Toute sa vie, il était contre, tout contre les femmes…

 

 

 

 

 

 

 

ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ:

Το περιεχόμενο του ιστολογίου αυτού περιέχει προσωπικές απόψεις των συντακτών του, εκτός εάν αναφέρεται διαφορετικά.Οι πληροφορίες, σχόλια, φωτογραφίες και/ή τα τυχόν αρχεία που υπάρχουν ή επισυνάπτονται σ' αυτό το ιστολόγιο είναι πνευματική ιδιοκτησία του εκάστοτε συντάκτη τους, ο οποίος δεν υποστηρίζει, ούτε ευθύνεται για οποιαδήποτε γνώμη, υπόδειξη, συμπέρασμα, προσφορά, πρόταση, συμφωνία ή άλλη πληροφορία που περιέχεται σε αυτό το ιστολόγιο. Κάθε μη εξουσιοδοτημένη χρήση, αποθήκευση, αντιγραφή, ανακοίνωση, προώθηση, κοινοποίηση σε τρίτους κλπ. του υλικού που περιέχεται μέσα σ' αυτό το ιστολόγιο απαγορεύεται και τιμωρείται σύμφωνα με το νόμο.Δεδομένου ότι οι επικοινωνίες μέσω του διαδικτύου δεν είναι ασφαλείς, οι διαχειριστές του παρόντος ιστολογίου δεν ευθύνονται για οποιαδήποτε απώλεια δεδομένων ή άλλη ζημία των αναγνωστών ή τρίτων, οφειλόμενη είτε σε χρήση είτε σε υποκλοπή, αλλοίωση ή μόλυνση με ιούς των εκάστοτε αναρτήσεων. Στον αναγνώστη εναπόκειται αποκλειστικά η ευθύνη για προστασία του συστήματός του από ιούς και για επιβεβαίωση του περιεχομένου του παρόντος ιστολογίου.

COPYRIGHT : pelioncentaur.blogspot.com

Επιστήμη και πανδημία

Η επιστήμη, όταν χρησιμοποιείται καταχρηστικά στην πολιτική αντιμετώπισης του Κορωνοϊού για τον τεχνοκρατικό έλεγχο του πληθυσμού βλάπτει και την ίδια και την κοινωνία.

Εννέα τοποθετήσεις μετά από εμπειρίες δύο ετών.

1. Μετά από σχεδόν δύο χρόνια πολιτικής για τον Κορωνοϊό, δεν πρόκειται πλέον για κατάσταση έκτακτης ανάγκης («επιδημική έκτακτη ανάγκη») στην οποία τα θεμελιώδη δικαιώματα των ανθρώπων αναστέλλονται προσωρινά για την αντιμετώπιση μιας έκτακτης ανάγκης. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι πάντα προσωρινή και πρέπει να σχεδιάζεται με τέτοιο τρόπο ώστε όταν λήξει, να επανέλθουν οι συνθήκες που ίσχυαν πριν συμβεί αυτή η έκτακτη ανάγκη.

Δεν μπορεί πλέον να γίνεται λόγος γι’ αυτό. Εδώ πλέον βαδίζουμε προφανώς προς τη δημιουργία μιας «νέας κανονικότητας» που συνίσταται από έναν ολοκληρωτικό κοινωνικό έλεγχο.

Αυτός ο κοινωνικός έλεγχος πραγματοποιείται αρχικά (?) μέσω διαβατηρίων υγείας, τα οποία ρυθμίζουν την πρόσβαση στην επαγγελματική και κοινωνική ζωή γενικότερα με τουλάχιστον de facto εξαναγκασμό σε τακτικούς ενισχυτικούς εμβολιασμούς.

Αυτή η κατάσταση εγείρει θεμελιώδη ερωτήματα σχετικά με τον ρόλο του κράτους και τον ρόλο της επιστήμης.

2.  Η σύγχρονη εποχή χαρακτηρίζεται από το δίδυμο επιστήμης και κράτους δικαίου. Και τα δύο είναι προσπάθειες περιορισμού της άσκησης εξουσίας μέσω της χρήσης της κοινής λογικής.

Η επιστήμη, για να έχει εγκυρότητα, πρέπει να διαθέτει μελέτες, στοιχεία κι αποτελέσματα.

Το κράτος δικαίου πάλι για να είναι αποδεκτό, πρέπει να περιορίζει τις διάφορες εξουσίες με ελέγχους και ισορροπίες.

3.  Η επιστήμη είναι μια μέθοδος ανακάλυψης της αλήθειας για τον κόσμο μας.

Ως μέθοδος είναι πολύ επιτυχημένη: Της οφείλουμε τεράστια κέρδη, μεταξύ άλλων την ποιότητα και παράταση της ζωής μας.

Όμως η επιστήμη δεν είναι ένα πολιτικό πρόγραμμα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον έλεγχο της κοινωνίας.

Στο πολιτικό πρόγραμμα «follow the science» η επιστήμη καταστρέφει τόσο τον εαυτό της όσο και την κοινωνία!

Η επιστήμη ως πολιτικό πρόγραμμα, στην τεχνική της ορολογία ονομάζεται «Scientism» - επιστημοσύνη. Όταν δε εφαρμόζεται στην πολιτική, οδηγεί σε διάφορες συλλογικότητες.

Επιστημοσύνη, είναι η άποψη ότι το εύρος της επιστήμης είναι απεριόριστο και περιλαμβάνει όλες τις πτυχές της ύπαρξής μας. Για παράδειγμα, στην ηθική: Η επιστήμη προσδιορίζει τι απαιτείται ηθικά!

Αυτή η ιδέα όμως οδηγεί σε πολιτικά προγράμματα ελέγχου της κοινωνίας σύμφωνα με επιστημονικές κατευθυντήριες γραμμές. Αυτά τα πολιτικά προγράμματα συνθέτουν με τη σειρά τους συλλογικότητες γιατί εφαρμόζουν επιστημονικά πρότυπα για το κοινό καλό. Πρότυπα όμως, τα οποία τοποθετούνται πάνω από την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα των ανθρώπων, της οικογένειας και της κοινωνίας εν γένει.

Το αποτέλεσμα είναι ότι η εφαρμογή τέτοιων προτύπων ισοδυναμεί με ολοκληρωτισμό, ο οποίος με τη σειρά του οδηγεί σε τυραννία.

 

4.  Η πολιτική που ακολουθείται στην περίπτωση της αντιμετώπισης του Κορωνοϊού είναι μέχρι στιγμής, το αποκορύφωμα μιας νέας επιστημοσύνης και συλλογικότητας που έχει ουσιαστικά κοινά χαρακτηριστικά με προηγούμενες συλλογικότητες:

(Ι)   Ο ισχυρισμός μιας ελίτ επιστημόνων έχει γνώση για ένα γενικό καλό.

(ΙΙ) Σε σχέση με αυτήν την αξίωση για γνώση, εφαρμόζεται μια τεχνοκρατική εικόνα του ανθρώπου που βλέπει τους ανθρώπους ως αντικείμενα των οποίων οι δρόμοι στη ζωή μπορούν και πρέπει να κατευθυνθούν προς αυτό το υποτιθέμενο κοινό καλό και μόνο.

(ΙΙΙ) Η αποδοχή αυτής της αξίωσης για γνώση και αυτής της εικόνας των ανθρώπων τόσο από την πολιτική όσο και από τα μέσα ενημέρωσης, ώστε να μπορέσουν να εγκατασταθούν εξουσίες με μόνο σκοπό να κατευθύνουν την κοινωνία ανάλογα.

5. Ο διαφωτισμός, σύμφωνα με τον Καντ, είναι «η ανάδυση του ανθρώπου από την αυτοεπιβαλλόμενη ανωριμότητά του».

Αυτή την εποχή του Κορωνοϊού όμως, βιώνουμε μια γενικευμένη απαξίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με επικεφαλής την επιστήμη, την πολιτική και τα μέσα ενημέρωσης.

Προβάλλεται ο ισχυρισμός, ότι οι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να χρησιμοποιήσουν τη λογική, επειδή δεν μπορούν να φέρουν την ευθύνη που συνεπάγεται η αυτοδιάθεση.

Αυτή η ευθύνη, προς το παρόν, επεκτείνεται πολύ πιο πέρα ​​απ’ το πεδίο δράσης μεμονωμένων ατόμων, για να μπορέσει να συμπεριλάβει ευθύνες για τις συνέπειες αδικιών του παρελθόντος (ρατσισμός, αποικιοκρατία…), για το παγκόσμιο κλίμα, για τη διάδοση ιών κλπ.

Αυτός ο ισχυρισμός μιας απεριόριστης ευθύνης εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο την αντικατάσταση της αυτοκαθοριζόμενης ανθρώπινης δράσης με άλλες δράσεις οι οποίες πλέον θα καθορίζονται και θα ελέγχονται μόνο από την υποτιθέμενη επιστήμη.

Μ’ αυτόν τον τρόπο, σκοπεύεται στο να φανεί αποδεκτό το να υπόκειται η άσκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε έγκριση από κρατικές ή υπερεθνικές αρχές.

Δηλαδή, το πιστοποιημένο άτομο να αντικαταστήσει τον υπεύθυνο πολίτη!

6. Ένας οποιοσδήποτε τέτοιος τεχνοκρατικός σχεδιασμός, κάνει de facto πολύ μεγαλύτερη ζημιά αντί για καλό σε ότι απευθύνεται, στην συγκεκριμένη δε περίπτωση, στην προστασία της δημόσιας υγείας.

Η κοινωνική ζημιά που προκαλείται από τα λεγόμενα μέτρα προστασίας από τον Κορωνοϊό είναι τεράστια. Μια αποδυναμωμένη και διχασμένη κοινωνία δεν έχει τη δύναμη να ξεπεράσει μια κρίση. Το ίδιο ισχύει και σε επίπεδο ατόμων: φόβος, πανικός, περιορισμός των κοινωνικών επαφών, αδυναμία πλέον να επιδιώξουν πράγματα που φέρνουν χαρά στη ζωή, όλα αυτά αποδυναμώνουν το φυσικό ανοσοποιητικό σύστημα έναντι των ιών πάρα πολύ.

Δεν μπορεί να θέλει κανείς να ελέγχει τεχνοκρατικά τις κινήσεις των ανθρώπων για να επιβραδύνει την εξάπλωση ενός ιού και, κατά συνέπεια, να προστατεύει την υγεία τους χωρίς να αποδυναμώνει σημαντικά τους κοινωνικούς και ατομικούς πόρους που από μόνοι τους διαθέτουν τη δύναμη να κυριαρχούν στις κρίσεις.

Το κόστος των λεγόμενων «μέτρων προστασίας» από τον Κορωνοϊό και οι κοινωνικές εντάσεις που δημιουργούν μας εμποδίζουν να συνεχίσουμε στον δρόμο της τεχνικής, οικονομικής, ιατρικής και κοινωνικής προόδου που οδήγησε σε μεγάλες βελτιώσεις στην υγεία και το προσδόκιμο ζωής τις τελευταίες δεκαετίες.

7. Ο τεχνοκρατικός έλεγχος της κοινωνίας στην κρίση του Κορωνοϊού εμπεριέχει τρομακτικούς παραλληλισμούς με προηγούμενες ολοκληρωτικές πολιτικές.

Κατ’ αρχάς αναφέρεται σε δήθεν επιστημονικά ευρήματα που καταλήγουν σε πολιτικές οδηγίες που υπερβαίνουν τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Τα επιστημονικά ευρήματα δεν έχουν πλέον το καθεστώς των υποθέσεων που υπόκεινται σε κριτική εξέταση μέσω επιχειρημάτων και πειραμάτων. Αντίθετα, τους δίνεται το καθεστώς οιονεί θρησκευτικών, τρόπον τινά, αληθειών που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν και εφαρμόζονται άμεσα πολιτικά. Νέο-σκοταδισμός; Επειδή δε ο διορθωτικός μηχανισμός είναι απενεργοποιημένος, αυτές οι πολιτικές συνεχίζονται ανεξάρτητα από την υγεία, την οικονομική και κοινωνική ζημιά που προκαλούν.

Άλλωστε, ορισμένες ομάδες ανθρώπων αποκλείονται και τους καταλογίζονται ευθύνες για το γεγονός ότι ο στόχος, το να αποτραπούν περαιτέρω κύματα του κορωνοϊού, δεν επιτυγχάνεται. Οι μη εμβολιασμένοι πρέπει να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της ψευδούς επίγνωσης επειδή διεκδικούν το βασικό τους ανθρώπινο δικαίωμα στη σωματική ακεραιότητα και ως εκ τούτου αντιτίθενται στην «επιστήμη». Δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με μια κατάσταση όπως η ευλογιά ή η πολιομυελίτιδα στην οποία ένας ιός μπορεί να εξαλειφθεί από έναν εμβολιασμό του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού με εμβόλια που έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικά και ασφαλή.

Μ’ αυτόν λοιπόν τον αποκλεισμό, φτάνουμε τώρα στο σημείο όπου ιστορικά, αντίστοιχα καθεστώτα μπορούσαν να επιβιώσουν μόνο με τη χρήση βίας: Ο στόχος που υποσχέθηκαν δεν υλοποιείται κι έτσι στην προσπάθειά τους να κρατήσουν το κοινωνικό σύνολο, χρησιμοποιούν την εκάστοτε δική τους αφήγηση, δημιουργούν αποδιοπομπαίους τράγους και ενεργούν εναντίον τους με τουλάχιστον λεκτική βία!

8. Βρισκόμαστε λοιπόν προφανώς, σε μια διαδικασία αντικατάστασης της νεωτερικότητας από μια πραγματιστική μεταμοντερνικότητα.

Η διανοητική αποδόμηση στην οποία μας οδηγεί ο μεταμοντερνισμός, ο οποίος χαρακτηρίζεται από τη χρήση της λογικής ως αξίωση για εξουσία, καταλήγει έτσι στο να εξουσιάζει πλέον απόλυτα τόσο την επιστήμη όσο και την κοινωνία.

Όταν όμως η λογική ως μέσο ανακάλυψης της αλήθειας παύει να υπάρχει κι όταν η βάση της κοινωνίας δεν είναι πλέον ο καθένας μας ως άτομο που του αναγνωρίζονται αναφαίρετα δικαιώματα, τότε μόνο η βία μένει.

Όχι το μεταμοντέρνο, αλλά το μοντέρνο χαρακτηρίζεται από πλουραλισμό.

Μετά τις οδυνηρές εμπειρίες των θρησκευτικών πολέμων, η παγκόσμια αναγνώριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εφαρμόζεται στα δημοκρατικά και συνταγματικά κράτη δικαίου, ήταν η προσπάθεια δημιουργίας ενός πολιτικού πλαισίου μέσα στο οποίο διαφορετικοί τρόποι ζωής, θρησκείες, πολιτισμοί κλπ. θα μπορούσαν να συμβιώνουν ειρηνικά.

9. Η επιστροφή στη χρήση της λογικής και επομένως η πρόοδος στο μονοπάτι της νεωτερικότητας, είναι διανοητικά εύκολη.

Δεν απαιτεί τίποτα περισσότερο από το θάρρος να χρησιμοποιήσει κανείς τη δική του λογική. Η γνώση που απαιτείται γι αυτό δεν είναι εξειδικευμένη γνώση, αλλά κοινή, λογική γνώση.

Δεν πρόκειται για την ελευθερία αυτή καθαυτή, αλλά για το γεγονός ότι μόνο το δημοκρατικό, συνταγματικό κράτος δικαίου που βασίζεται στην αναγνώριση των θεμελιωδών δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων χωρίς εξαιρέσεις, είναι το πλέον κατάλληλο για την ειρηνική εξασφάλιση των βιοποριστικών πόρων του ανθρώπου.

Πρόκειται για τα βασικά στοιχεία της ποιότητας ζωής, αυτά που άτομα και κοινωνικές κοινότητες μπορούν στη συνέχεια να τα καθορίσουν ως σκοπό της ζωής τους.

Αυτό έγκειται στην ελευθερία του καθενός!

Θα πρέπει να σεβαστούμε αυτήν την ελευθερία για λόγους κοινωνικής ευθύνης, σαν βασική μέριμνα για την επιστημονική, οικονομική και κοινωνική πρόοδο.

Γιατί ο μεταμοντέρνος κολεκτιβισμός καταστρέφει τελικά, όπως και όλοι οι προηγούμενοι κολεκτιβισμοί, τα απαραίτητα προς το ζην όλων.

Όλων, εκτός απ’ αυτά μιας μικρής ελίτ που έχει τη δύναμη να κατασκευάζει την πραγματικότητα κατά το δοκούν, έτσι ώστε να επωφελείται και να κερδίζει οικονομικά αυτή και μόνο αυτή από την εκάστοτε κατασκευή της.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ:

Το περιεχόμενο του ιστολογίου αυτού περιέχει προσωπικές απόψεις των συντακτών του, εκτός εάν αναφέρεται διαφορετικά.Οι πληροφορίες, σχόλια, φωτογραφίες και/ή τα τυχόν αρχεία που υπάρχουν ή επισυνάπτονται σ' αυτό το ιστολόγιο είναι πνευματική ιδιοκτησία του εκάστοτε συντάκτη τους, ο οποίος δεν υποστηρίζει, ούτε ευθύνεται για οποιαδήποτε γνώμη, υπόδειξη, συμπέρασμα, προσφορά, πρόταση, συμφωνία ή άλλη πληροφορία που περιέχεται σε αυτό το ιστολόγιο. Κάθε μη εξουσιοδοτημένη χρήση, αποθήκευση, αντιγραφή, ανακοίνωση, προώθηση, κοινοποίηση σε τρίτους κλπ. του υλικού που περιέχεται μέσα σ' αυτό το ιστολόγιο απαγορεύεται και τιμωρείται σύμφωνα με το νόμο.Δεδομένου ότι οι επικοινωνίες μέσω του διαδικτύου δεν είναι ασφαλείς, οι διαχειριστές του παρόντος ιστολογίου δεν ευθύνονται για οποιαδήποτε απώλεια δεδομένων ή άλλη ζημία των αναγνωστών ή τρίτων, οφειλόμενη είτε σε χρήση είτε σε υποκλοπή, αλλοίωση ή μόλυνση με ιούς των εκάστοτε αναρτήσεων. Στον αναγνώστη εναπόκειται αποκλειστικά η ευθύνη για προστασία του συστήματός του από ιούς και για επιβεβαίωση του περιεχομένου του παρόντος ιστολογίου.

COPYRIGHT : pelioncentaur.blogspot.com

 

Ας ξαναγίνουμε Άνθρωποι

Από το 2010, μια δωδεκαετία τώρα, ζούμε σε κρίση!

Ξεκινήσαμε με μια «χρηματοπιστωτική κρίση», με τα ευτράπελα των μνημονίων…

Ακολούθησε η «υγειονομική κρίση» με την δήθεν πανδημία…

 

Φτάσαμε σήμερα σε «πολεμική κρίση» με τα γεγονότα στην Ουκρανία!

 

Μη γελιέστε όμως…

Όπως και να μας τη σερβίρουνε, μία είναι η κρίση: Είναι κρίση αξιών και αρχών!

 

Ζούμε τις οδυνηρές συνέπειες, μιας απύθμενης και απέραντης κρίσης, που δεν είναι κάτι άλλο παρά κρίση του αδηφάγου καπιταλισμού.

Οι κυβερνήτες του κόσμου, κύριοι υπεύθυνοι αυτής της κρίσης, τα βάζουν με όλους τους άλλους, εκτός από τους εαυτούς των και τους σφουγγοκωλάριούς των, που είναι οι δημιουργοί της κρίσης – όλων των «κρίσεων»!

Η οικονομική κρίση, που εξ’ αρχής έχει ξεσπάσει με ιδιαίτερη ένταση πάνω στους μη προνομιούχους της ζωής, είναι δημιούργημα του αδηφάγου και βουλιμικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των χρυσοκωλόπαιδων (golden boys) του.

Μαζί τους και εν αγαστή σύμπνοια οι διαπλεκόμενοι μ’ αυτούς πολιτικοί και κυβερνήτες των λαών.

 

Κάτω όμως από την οικονομική κρίση κρύβεται η ουσιαστική και πιο τρομακτική κρίση. Η απελπιστική κρίση αξιών και αρχών, που έχει οδηγήσει στην οικονομική ανισότητα και την εξαθλίωση των ευνουχισμένων, από τους πονηρούς κρατούντες, μαζών. Η κρίση που έχει δημιουργήσει ο βιασμός της φύσης, από την άκρατη κερδοφρένια των ολίγων εκμεταλλευτών του αέρα, της γης, της θάλασσας και των ανθρώπων…

Η κρίση που οφείλεται στην άκριτη εφαρμογή και την ασύδοτη εκμετάλλευση της τεχνολογικής θαυματοποιίας!

 

Κρύβεται η κρίση που έχει οδηγήσει στον εκφυλισμό και στον ευτελισμό της Δημοκρατίας με τη διαπλοκή της πολιτικής, με τα άνομα συμφέροντα της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και των ΜΜΕ (Μέσων Μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης). Τα οποία, αναπαράγοντας τη φωνή των κυρίων των, που δεν είναι άλλη από τη φωνή των διαπλεκομένων «εκπροσώπων» του λαού με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, παραπλανούν τις μάζες, δίνοντας στα μαζάτομα να ξερογλείφουν, σαν ανοϊκά, αποβλακωμένα σκυλάκια του καναπέ, το κόκκαλο της δήθεν «πληροφόρησης».

 

Κρύβεται η κρίση της παιδείας, η οποία έχει, σκοπίμως και δολίως, μετατραπεί σε εκτεχνικευμένη εκπαίδευση, με κύριο σκοπό την παροχή τεχνικών δεξιοτήτων, τις οποίες προσδιορίζει η ανταγωνιστική αγορά. Έτσι, οι άνθρωποι, και ιδίως οι νέοι άνθρωποι, εκπαιδεύονται να καλλιεργούν τον ανταγωνισμό και τον καιροσκοπισμό, διότι έτσι λειτουργεί η νεοφιλελεύθερη αγορά των παγκοσμιοποιημένων ανερμάτιστων, βουλιμικών για κέρδος, ανεγκέφαλων. Κι έτσι οι «τεχνικοί», μορφωμένοι του μέλλοντος, στερημένοι ανθρωπιστικής παιδείας και κριτικής σκέψης, γίνονται χειραγωγήσιμοι και διακυβερνήσιμοι από πονηρούς κυβερνήτες και τους παμπόνηρους εκμεταλλευτές, τους νταβατζήδες των λαών.

Κρύβεται η κρίση της μεταμοντέρνας νεοφιλελεύθερης εποχής, της έκλειψης του Λόγου και των ανθρωπίνων αξιών, που αυτός ορίζει. Ο λόγος, αποπνευματοποιημένος, έχει εκφυλισθεί σε λογικότητα και (υπο)λογιστική χρησιμοθηρία ενώ το πνεύμα, εκλογικευμένο, έχει καταντήσει ρηχή εξυπνάδα και κουτοπονηριά. Η έκπτωση του λόγου και του πνεύματος έχει δημιουργήσει άκριτα μαζάτομα, διαποτισμένα μέχρι μυελού οστών με φιλοτομαρισμό και σταρχιδισμό.

 

Συνακόλουθο: Μια μαζική κοινωνία κουρελού, όπου τα πάντα συνδυάζονται και ταιριάζουν με τα πάντα και στην οποία το καταναλώνω άρα υπάρχω (consume cogito ergo sum) αποτελεί τον λόγο ύπαρξής και κανόνα ζωής.

Το σκέπτομαι άρα υπάρχω (cogito ergo sum), βρίσκεται δυστυχώς, εξοβελισμένο στο περιθώριο μιας μικρής μόνο μειοψηφίας ανθρώπων.

 

Ζούμε σε μιά εποχή μαζοκοινωνίας, όπου λεγεώνες βλακών, χρήσιμες τόσο στους αποβλακωτές όσο και στους αποβλακωμένους κρατούντες, έχουν κατακυριεύσει τη χώρα μας, αλλά και τον κόσμο ολόκληρο.

Θεωρούνται λοιπόν ευφυή και «Λόγον» έχοντα όντα, προικισμένα με σωφροσύνη, οι Κυβερνήτες της Ευρώπης και του κόσμου; Δεν απαριθμώ ποια άλλα προσόντα τους λείπουν διότι «θα ήτο ωσάν να έψαχνα να βρω τι άλλο λείπει από έναν χωλό για να γίνει χορευτής», όπως λέει κι ο Ροΐδης!

Αυτοί οι «ηγέτες», ενεργούμενα της ασύδοτης αγοράς και τα με αυτούς διαπλεκόμενα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης), φερέφωνα της αγοράς, έχουν μετατρέψει τους ανθρώπους σε μαζάτομα, γουρούνια στο χοιροστάσι μιας μαζικής κοινωνίας και μιας μαζοδημοκρατίας, όπου και τα χοιροβόσκουν ως χοιροβοσκοί!

Οι πολίτες οι οποίοι δέχονται να τους μεταχειρίζονται οι άρχοντές τους ως βλάκες ψηφοφόρους, οι οποίοι ψηφίζουν αυτούς οι οποίοι τους αποβλακώνουν κατάντησαν εθελόδουλες μάζες. «Μικράν, μικράν κατάπτυστον ψυχήν έχουν αι μάζαι - ιδιοτελή καρδίαν - και παρειάν αναίσθητον εις τους κολάφους», κατά Καρυωτάκη.

Τι κι αν ο Ηράκλειτος διαπιστώνει «Τις γαρ αυτών νόος ή φρην; Δήμων αοιδοίσι πείθονται και διδασκάλω χρείωνται ομίλω ουκ ειδότες οι πολλοί κακοί, ολίγοι δε οι αγαθοί», ποιος τον θυμάται πιά αυτόν;

 

Οι βασικές πανανθρώπινες αξίες της αγάπης, της φιλίας, της αλληλεγγύης, του αλτρουισμού έχουν αντικατασταθεί με τις μεταμοντέρνες αξίες του χρήματος, του φιλοτομαρισμού, του ανταγωνισμού, του «φάτους πριν σε φάνε», του σταρχιδισμού. Κι από κοντά η πνευματική τεμπελιά, ο εξυπνακισμός της ημιμάθειας, που προσφέρει η εκτεχνικευμένη νεοφιλελεύθερη παιδεία.

Παπαγάλοι και καραγκιόζηδες παριστάνουν τους διανοούμενους και όμοιοί τους, κενόκρανοι «δημοσιογράφοι», σαρώνουν το «γυαλί» καθημερινά, με κομματόφρονες και λαόζοντες πολιτικάντηδες, ένιοι των οποίων ζέχνουν εθνικοφροσύνη και πατριδοκαπηλία, ανάμικτη με ορθοδοξία.

 

Ας μην απορούμε λοιπόν απ’ την έξαρση κάθε λογής βίας που ‘χει γίνει καθημερινότητα!

 

Μαζική κοινωνία, μαζική δημοκρατία, μαζική παραγωγή, μαζική κατανάλωση είναι το ενιαίο κοινωνικοπολιτικό μόρφωμα της εποχής της παγκοσμιοποίησης και της απουσίας του Λόγου και του Πνεύματος.

Της παγκοσμιοποίησης δηλαδή του τίποτα!

Ένα συνονθύλευμα εγωπαθών, αμαθών και ανήθικων ατόμων που άρχουν και απαθών και εξ ίσου αμαθών και ομοίως ανήθικων ατόμων, που άρχονται.

Ας θυμηθούμε τον Ισοκράτη, που από τα βάθη των αιώνων μας φωνάζει: «Το της όλης πόλεως ήθος ομοιούται τοις άρχουσιν»!

 

Η παγκοσμιοποίηση καθορίζει και ορίζει με νέες λέξεις και έννοιες τον πολιτισμό, τη γλωσσική ταυτότητα και την ταυτότητα των εθνών και των ανθρώπων, στρεβλώνοντας, αλλοιώνοντας, αλλοτριώνοντας τις έννοιες Πολιτική - Πολίτης - Πολιτισμός - Πολιτεία.

Με μια λέξη, απανθρωποποιώντας τον Άνθρωπο!

Ο homo economicus, αντικαθιστά ολοένα και μαζικότερα τον homo sapiens!

Η έννοια της αρετής του πολίτη στη σύγχρονη νεοφιλελεύθερη κοινωνία, παραμορφώθηκε, στρεβλώθηκε, μεταλλάχτηκε, σε καλπουζανιά του πολιτικώς ορθού, στον παγκόσμιο χώρο των μεταμοντέρνων ηλιθίων.

Η ζωή των ανθρώπων δεν είναι πλέον «αίρεσις βίου», αλλά κατευθυνόμενη λαθροβίωση, στο χάος του «παγκόσμιου χώρου».

 

Η λεγομένη πρόοδος, με ταχύτητα ολοένα αυξανόμενη και με σπασμένα τα φρένα και εξαρθρωμένες τις φρένες, οδηγεί τα θύματά της ολοταχώς προς τον γκρεμό της απανθρωποποίησης.

Ακόμα και η καλώς νοούμενη «ανάπτυξη», δεν νοείται χωρίς όρια!

Οι φυσικές πηγές πλούτου εξαντλούνται, θυσία στην «πρόοδο», χωρίς οι επιμηθείς να αναλογίζονται τις συνέπειες του βιασμού της φύσης, για τις επόμενες γενιές.

Η χωρίς όριο γιγάντωση της βιομηχανίας και της τεχνολογίας και η απερίσκεπτη κατάχρησή τους, εν ονόματι του κέρδους και της ευμάρειας των επιτηδείων, μολύνει αέρα γη και θάλασσα, επειδή οι βουλιμικοί κερδοσκόποι δεν λαμβάνουν καμιά πρόνοια να περιορίσουν, αντιθέτως αδιαφορούν προκλητικά, τα δυσώδη καταστροφικά απόβλητά τους.

Υπερπληθυσμός και ανεργία προβάλουν απειλητικά, για τις λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες, που, (ίσως, πιθανώς…) εναποθέτουν τη λύση του προβλήματος, στον θάνατο από πανδημίες, λοιμούς και καταποντισμό του κόσμου μας και των παριών του που ζει στο περιθώριο, ξεχασμένος από τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας…

 

«Όταν και η πιο απομακρυσμένη γωνιά του πλανήτη έχει κατακτηθεί από την τεχνολογία και έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από την οικονομία…

Όταν οποιοδήποτε συμβάν, ανεξάρτητα από το πού και πότε έχει συμβεί, μπορεί να κοινοποιηθεί στον υπόλοιπο κόσμο με οποιαδήποτε επιθυμητή ταχύτητα…

Όταν ο χρόνος δεν είναι άλλο από ταχύτητα, στιγμιαίο ταυτόχρονο και ο χρόνος σαν ιστορία έχει εξαφανισθεί από την ζωή των ανθρώπων…

Όταν ένας μποξέρ θεωρείται ο μεγάλος άνδρας του έθνους…

Τότε, ναι, τότε, μέσα σε όλη αυτή την αναστάτωση ένα ερώτημα βασανίζει εμάς ως θεατές:

Προς τι;

Πού;

Και μετά τι;»

(Martin Heidegger, 1889-1976)

 

 

Ας ξαναγίνουμε λοιπόν Άνθρωποι…!

 

 

 

 

 

 

ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ:

Το περιεχόμενο του ιστολογίου αυτού περιέχει προσωπικές απόψεις των συντακτών του, εκτός εάν αναφέρεται διαφορετικά.Οι πληροφορίες, σχόλια, φωτογραφίες και/ή τα τυχόν αρχεία που υπάρχουν ή επισυνάπτονται σ' αυτό το ιστολόγιο είναι πνευματική ιδιοκτησία του εκάστοτε συντάκτη τους, ο οποίος δεν υποστηρίζει, ούτε ευθύνεται για οποιαδήποτε γνώμη, υπόδειξη, συμπέρασμα, προσφορά, πρόταση, συμφωνία ή άλλη πληροφορία που περιέχεται σε αυτό το ιστολόγιο. Κάθε μη εξουσιοδοτημένη χρήση, αποθήκευση, αντιγραφή, ανακοίνωση, προώθηση, κοινοποίηση σε τρίτους κλπ. του υλικού που περιέχεται μέσα σ' αυτό το ιστολόγιο απαγορεύεται και τιμωρείται σύμφωνα με το νόμο.Δεδομένου ότι οι επικοινωνίες μέσω του διαδικτύου δεν είναι ασφαλείς, οι διαχειριστές του παρόντος ιστολογίου δεν ευθύνονται για οποιαδήποτε απώλεια δεδομένων ή άλλη ζημία των αναγνωστών ή τρίτων, οφειλόμενη είτε σε χρήση είτε σε υποκλοπή, αλλοίωση ή μόλυνση με ιούς των εκάστοτε αναρτήσεων. Στον αναγνώστη εναπόκειται αποκλειστικά η ευθύνη για προστασία του συστήματός του από ιούς και για επιβεβαίωση του περιεχομένου του παρόντος ιστολογίου.

COPYRIGHT : pelioncentaur.blogspot.com

Το συναξάρι μιας ζωής

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Να λες «Ναι» στην ανάγκη, να μετουσιώνεις το αναπόφευκτο σε δικιά σου ελεύθερη βούληση...

Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μας οδηγεί στη λύτρωση!!!

Νίκος Καζαντζάκης

 

Εγώ...

Κάθομαι στη συνηθισμένη μου θέση, στο βάθος της μεγάλης κάμαρας, στη κεφαλή του τραπεζιού, τριγυρισμένος από χαρτιά, μολύβια, τσιγάρα, τα εργαλεία μου και μέσα απ’ τις φαρδιές μπαλκονόπορτες αγναντεύω το τοπίο.

Κάθε μέρα, χρόνια τώρα, αγναντεύω το ίδιο τοπίο…

Κάθε μέρα, χρόνια τώρα, αγναντεύω ένα τοπίο που ποτέ δεν έχω ξαναδεί…

Απόψε, ο ήλιος βασιλεύοντας χρυσώνει όλον τον τόπο. Λαμπραίνει το μισοσυννεφιασμένο ουρανό, ζωογονεί τα νερά του Παγασητικού.

Ο ήλιος της Ελλάδας… Ο μεγάλος αυτός απατεώνας! Αυτός που χαρίζει υπερκόσμια ομορφιά στην πιο ανόητη, την πιο μίζερη χώρα της Ευρώπης... Αυτός που της δίνει το κάτι τις που με κάνει να μη μπορώ πια ούτε στιγμή να ζήσω μακριά της…

Έχουμε θέμα εμείς οι τρεις… Ο ήλιος, η Ελλάδα, εγώ…

 

Κάθομαι λοιπόν στο τραπέζι μου και, που και που, γράφω...

Ή, τουλάχιστον, προσπαθώ!

 

Γράφω όταν με πνίγουν κάτι παλιές θύμισες, όταν με βαραίνει ο πόνος… Όταν η πίκρα ξεχειλίζει τη ψυχή μου και θέλει να την αποθέσω... Πως να γίνει; Αν δεν πονέσεις δεν γράφεις, αν δεν αγαπήσεις δεν γράφεις, αν δεν πιείς απ’ το γλυκόπικρο ποτήρι της ζωής δεν γράφεις!

Γράφω τον Έλληνα Λόγο, τον αρθρωμένο για πρώτη φορά στις αμμουδιές του Ομήρου, αυτόν που κυλώντας μέσ’ από το Λάτιο έφτασε στη Δύση, στο Βυζάντιο, στο στόμα του «αγράμματου Έλληνα» και τέλος κάποια στιγμή και σ’ εμένα, βροντοφωνάζοντας τη συνέχεια της ελληνικής γλώσσας στον αιώνα τον άπαντα.

Γράφω τον Έλληνα Λόγο, αυτόν που ορίζει τον Άνθρωπο σαν κάποιον που αναλογίζεται και κρίνει όσα έχει δει: «αναθρών ά όπωπε» αν(α)θρω(ν ά ό)π(ωπ)ε!

Γράφω τον Έλληνα Λόγο, «το πάλαι τε και νυν και αιεί ζητούμενον αιεί απορούμενον» του Αριστοτέλη, που τον ψάχνει με το φανάρι του ο κυνικός Διογένης και όλοι εμείς, οι λοξίες του Λόγου.

 

Αλλά…                                                                           (πάντα και σ’ όλα υπάρχει ένα «αλλά»!)

 

Μόνο να γράφω δεν ξέρω...

 

Μ’ όλα όσα γράφω, δε δυναμώνω, λέω… 

Ούτε καν για την επανάσταση δε φτάνουνε! Χιλιάδες σελίδες να ‘γραφα, πάλι δε θα φτάνανε να κάνουνε την επανάστασή μου, λέω…

Ακόμα χειρότερα…

Τα γραφόμενά μου κανένανε δε βοηθάνε, το φωνάζω…

Ούτε τους οικοδόμους, ούτε τους αγρότες, τους άνεργους και τους νέους βοηθάνε να ζήσουν μια καλύτερη ζωή, να φάνε ένα καλύτερο φαί, ούτε εμένα να ζω και να τρώω καλύτερα.

Ούτε καν για να εντυπωσιάσω τη γυναίκα που ποθώ δεν κάνουνε…

Δεν πρόκειται ποτέ να γίνω πλούσιος μ’ αυτά, ούτε πιστεύω να μου δώσει κάποιος ένα δωρεάν εισιτήριο για σινεμά ή θέατρο επειδή, που και που, γράφω…

Κανένας δεν πρόκειται να μου δώσει ένα ρούχο να βάλω πάνω μου, ένα τσιγάρο να καπνίσω ή ένα ποτήρι κρασί να πιω γι αυτά που, που και που, γράφω…

Ακόμα και στη βροχή, ούτε μια ομπρέλα δε θ’ ανοίξει κανείς για χάρη μου κι αν βάλω τις σελίδες που γράφω πάνω στο κεφάλι μου, πάλι μούσκεμα θα γίνω!

Ούτε θα με συχωρέσει ή θα μου δώσει κανείς χάρη γι αυτά που, που και που, γράφω...

 

Μόνο να γράφω δεν ξέρω...

 

Να σβήνω απ’ το χώρο λέξεις που με το ζόρι σφήνωσαν στην άπνοια, γυμνώνοντας τις μέρες μου από τριαντάφυλλα που πνίγονταν στον ίδιο τους τον ανθό, που ζευγάρωναν με τ’ απαλό βογγητό της βροχής που γέμιζε το κεφάλι μου ελευθερώνοντας ντροπαλά όλα τα βιώματα στο σύμπαν της αγάπης…

 

Μόνο να γράφω δεν ξέρω...

 

Να λείπω απ’ όλες μου τις στιγμές - αρχίζοντας από την τελευταία που μεταμορφώθηκε απαλά σε γέλιο, που παραδόθηκε υποκύπτοντας στη χαρά σε καταστολή πράξης και κάλυψης, όταν βυθίστηκε γονατιστή και απελπισμένη, πιο ήπια ακόμη και απ’ τον θάνατο...

 

Μόνο να γράφω δεν ξέρω...

 

Να γράφω την γλυκιά μου μοναξιά με πινέλο βουτηγμένο σε δροσερό νερό, σημαδεύοντας τις τελείες και τα κόμματα όταν συνοδεύουν τις ζεστές μέρες μου, όταν αυτό που ούτε άγγιξα ούτε και είδα, έφτασε μόνο για το σβήσιμο κάποιων ασάλευτων ίσκιων...

 

Μόνο να γράφω δεν ξέρω...

 

Εγώ τώρα, λέω, θα τ’ αψηφήσω όλα… Θα μεθύσω την λαμπερή μου άγνοια, θα στάξω χολή, θα φτιάξω ερήμους μ’ όλα τα υγρά τα ψέματα, δεν θα σταθώ στα πεπερασμένα, θα φτιάξω τα δικά μου!

 

Έτσι στοιχειώνει τις ώρες μου ο στίχος, κι όλα τα ψέματα που γράφω σ’ αράδες, ουρλιάζουν αλύπητα: πένα, τσεκούρι και φωτιά! – απ’ άγγελου φτερό, δήμιου χέρι, της κόλασης σοκάκι.

Κι ας μη λογίζω τον πόνο όταν κουβαλάω την αλήθεια του!

 

Πώς να χωρέσουν οι λέξεις στο μυαλό σα σπαρταράει η καρδιά? Όταν πια η Αγάπη μοιάζει παλιό και σκουριασμένο κλειδί π’ ούτε θυμάται πια τι θησαυρούς ανοίγει?

Γδύνω λοιπόν τη ψυχή μου να ντύσω τη σάρκα μου κι όλα ξανά στο κόκκινο, το πρωτοφανέρωτο!

Αδέσμευτο, αυθαίρετο, και ατίθασο, αλλά και αληθινά ελεύθερο ορθώνεται αυτό το «εγώ» μου.

Χάρις σ’ αυτό το «εγώ», σκέφτομαι πηγαία όλα όσα άλλοι για ώρες σκέφτονται, για να καταλήξουν στην ίδια, τη δικιά μου τη σκέψη.

Χάρις σ’ αυτό το «εγώ», βλέπω με τα δικά μου τα μάτια και όχι με τα μάτια εκείνων που είδαν πριν από εμένα.

Χάρις σ’ αυτό το «εγώ», η σχέση μου με το σύμπαν, με τα πράγματα και τους ανθρώπους δεν μπαγιατεύει, αλλά είναι πάντα νέα, δροσερή και το κάθε τι, χάρις σ' αυτό, αντιχτυπάει σαν πρωτοφανέρωτο στην ψυχή μου.

Είναι όμως και του καλού και του κακού πηγή τούτο το χάρισμα.

Το ίδιο «εγώ» που οικοδομεί τα ιδανικά μου, αυτό το ίδιο διαλύει και τις ψευδαισθήσεις, κάθε τι που δεν είναι αληθινά πραγματικό.

Κι όπως περνάν τα χρόνια, σιγά-σιγά, το ίδιο το δικό μου «εγώ», ξεχνάει την τέχνη που οικοδομεί κόσμους ιδανικούς, δεν ξεχνάει όμως την τέχνη που τους γκρεμίζει…

 

Άλλοι φοβούνται τον έρωτα, εγώ την ανυπαρξία…

Άλλοι σαλπάρουν με καράβια, εγώ και με σκέψεις…

Άλλοι βαστούν σφιχτά απ’ το χέρι τον εαυτό τους κι εγώ το βλέμμα ψηλά, προσμένοντας ένα ακόμα σκουντούφλημα…

Άλλοι γεννούν παιδιά, εγώ κυοφορώ ποιήματα…

Άλλοι προσκυνούν τον Θεό, εγώ τον κλέβω στο τάβλι…

Άλλοι φοβούνται τον θάνατο, εγώ τρέμω μπρος στην ζωή μου…

 

Ναι, είμαι εγωιστής, ανυπόμονος και μερικές φορές ανασφαλής.

Κάνω λάθη, ενίοτε είμαι εκτός ελέγχου και υπάρχουν περίοδοι που είναι δύσκολο να με χειριστεί κανείς.

Αλλά όποιος δεν μπορεί να με χειριστεί στα χειρότερά μου, είναι σίγουρο πως δεν με αξίζει στα καλύτερά μου!

 

Όταν τελικά, κάπου στις αρχές αυτής της χιλιετίας επέστρεψα στη χώρα κι εγκαταστάθηκα στο χωριό, μου ‘πανε οτι, «…αν πας να ζήσεις μονάχος εκεί πάνω στο βουνό, θα ‘σαι ή τρελός ή σοφός».

Ούτε το ένα είμαι, ούτε το άλλο! Δε καβάλησα το καλάμι να πιστεύω ότι είμαι κάποιος μεγαλοφυής σπουδαίος. Ούτε όμως κατατρέχομαι από κάποιο νοσηρό πλέγμα κατωτερότητας, να νομίζω πως είμαι εντελώς αποτυχημένος. Απλά είμαι μια ευπρεπής, κοινή μετριότητα. Δεν φταίω εγώ γι αυτό, τόσο ήταν που μου επιφύλαξε η μοίρα μου.

Μεταφυτευμένος από μια ομιχλώδη Ευρώπη στον πηλιορείτικο αλλά και συνάμα επαρχιακό και μικροαστικό Βόλο, έζησα τα τελευταία χρόνια μου μία, για τα δικά μου τουλάχιστον μέτρα, πολυτάραχη ζωή. Μιά ζωή όπου τελικά με συνέτριψαν δυνάμεις υπέρτερες, σε μια σύγκρουση που υπερβαίνει την ανθρώπινης κλίμακας διαπάλη ερωτικού ενστίκτου και κοινωνικοοικονομικών συμβάσεων.

Από πολύ νωρίς, αισθάνθηκα ξένος από το περιβάλλον μου.

Όταν αυτό το περιβάλλον ήταν ακόμη στενό και ταυτίζονταν με την οικογένειά μου, αισθανόμουνα ήδη σα νόθος.

Όταν ξενιτεύτηκα κι η συνείδησή μου ξανοίχτηκε στη μεγάλη πολυπολιτισμική κοινωνία των ανθρώπων, τότε αισθάνθηκα διαφορετικός, εγωκεντρικός, αναφομοίωτος, έγινα προκλητικός, ενοχλητικός, έως κι επικίνδυνος θα ‘λεγα για τους υπόλοιπους της οικογένειας.

Γι αυτό και τελικά αναγκάστηκαν να μ’ απορρίψουν. Κι αυτό, χρόνια πριν γυρίσω στη πατρίδα. Φαίνεται πως δεν είχαν άλλη επιλογή!

 

Που μπορούσαν αυτοί να στοχαστούν τα όλα όσα για δεκαετίες μέστωναν τ’ αμούστακο παιδάκι, αυτό που τότε, μια βροχερή μέρα του Σεπτέμβρη του ‘70, με δυο λιανοπράματα σε μια βαλίτσα παραμάσχαλα κι ένα παλιό σακίδιο στη πλάτη, μπήκε μονάχο στο τραίνο, «Εξπρές Ακρόπολις» τό ‘λεγαν, κι έφυγε - τρία μερόνυχτα δρόμο - για τη πόλη του φωτός, νά ‘βρει το δικό του αύριο…

Ένα αύριο που το ξεκίναγε μονάχος, χωρίς φίλους, χωρίς γνωστούς, χωρίς Έλληνες, σε μέρη απρόσιτα κι άγνωστα, μόνο με τα δικά του, καταδικά του οράματα…

Τρία μερόνυχτα ταξίδευα, κουρνιασμένος σα σακί με πατάτες, στη γωνιά ενός ελεεινά βρώμικου κουπέ, σ’ ένα βαγόνι όπου μπαινόβγαιναν κάθε λογιώ ανθρώποι, ζώα και πραμάτειες, καθώς διέσχιζε μ’ ένα ρυθμικό «τακ-τακ, τακ-τακ, τακ-τακ», την ατέλειωτα μονότονη Γιουγκοσλαβία.

Καθώς ένοιωθα ν’ απομακρύνομαι όλο και περισσότερο από τα δικά μου, γνωστά μέρη, απ’ τη σιγουριά της οικογένειας, των γνωστών και των φίλων που άφηνα πίσω μου, τρόμος, ανησυχία και δέος γέμιζαν τα φυλλοκάρδια μου. «Που πας ρε φίλε;» αναρωτιόμουνα, «ξέρεις;» Όχι, δεν ήξερα… Η καρδιά φανταζότανε, ο νους ονειρεύονταν!

Μ’ αυτιά και μάτια ορθάνοιχτα, ρούφαγα ήχους πρωτόγνωρους, μιαν άγνωστη γλώσσα, αποθήκευα εικόνες και παραστάσεις μιας φύσης αλλιώτικης, ποτάμια, ατέλειωτα χωράφια, φυτείες, κάρα, βουβάλια, φτωχολογιά…

Η Αυστρία, μου φάνηκε πιο γνώριμη - είχα ξαναπάει πριν χρόνια - με κουκλίστικα, λουλουδοστολισμένα σπίτια, τρομαχτικά βουνά, καταπράσινα λαγκάδια και βοσκοτόπια  με σκόρπια γελάδια να βοσκάνε.

Άλλαξα τρένο στο Μόναχο κι ούτε πολυκατάλαβα πως έφτασα στη Γαλλία, η φωνή του αστυνομικού «passeport s’il vous plaît», με ξύπνησε!

Νωρίς το ίδιο βράδυ, ξεμπαρκάρησα στον προορισμό μου στη Gare de l’Est. «Καλώς τον στο Παρίσι!», φώναξα δυνατά, κομμάτι σκοτεινό μου φάνηκε για «Πόλη του Φωτός», δεν ανησύχησα όμως παραπέρα και κοίταξα να βρω ένα δωμάτιο για τη νύχτα.

Πρωί-πρωί την άλλη μέρα, 10 του Σεπτέμβρη ήτανε θαρρώ, ξεκίναγε αυτό που έμελε να σημαδέψει όλη την υπόλοιπη ζωή μου, μέχρι και σήμερα!

Ξεκίναγα ένα άγνωστο ταξίδι, μ’ άγνωστα μονοπάτια, δρόμους και προορισμό… Τα πάντα όλα, άγνωστα!

Μετά από χρόνια, έφτασα κάπου, λίγο-πολύ εκεί που ήθελα.

 

Και τώρα τι;

Αλήθεια, ποιες ήταν οι επόμενες επιθυμίες μου;

Ήμουνα πετυχημένος, ταξινομημένος, ότι επιθυμούσα το είχα, άρχιζα να νοιώθω τον κορεσμό…

Δεν έφταναν όλα αυτά όμως… Δεν έφταναν!

 

Κι έτσι, κατάφερα τη τελευταία στιγμή, πριν με πάρει η κάτω βόλτα, τα ξεφορτώθηκα όλ’ αυτά, πέταξα και πήρα το δρόμο των συναισθημάτων, της φαντασίας, του ονείρου, της επιθυμίας…

Το δρόμο μιας νέας επαφής με τον κόσμο και τους ανθρώπους.

Έγινα μειοψηφία, το «δύο τοις εκατό» που λέει κι ο φίλος μου ο Βαγγέλης, έκθετος, ποτέ πια  ένθετος!

 

Ο αληθινός σκηνοθέτης της ζωής μου ήταν πάντα το τυχαίο… Ένας σκηνοθέτης γεμάτος σκληρότητα, συμπόνια και μαγευτική γοητεία…

Αυτά που γι άλλους ήταν δεδομένα και τα προσπερνούσαν αδιάφορα, για μένα συχνά ήταν μικρές και μεγάλες ευτυχίες. Τα ζούσα με παιδιάστικη έκπληξη και με γέμιζαν συναισθήματα.

Οι καθοριστικές στιγμές της ζωής μου, όταν π.χ. η κατεύθυνσή της άλλαζε για πάντα, όταν ξεκίναγα μια νέα ρότα, δεν χαρακτηρίζονταν οπωσδήποτε από ηχηρούς και εντυπωσιακούς θεατρινισμούς.

Στην πραγματικότητα, οι δραματικές στιγμές όλων των καθοριστικών εμπειριών μου, ακόμα κι η τελευταία που έζησα, ήταν απίστευτα χαμηλών τόνων. Όταν τελικά ξεδιπλωνόντουσαν οι επιπτώσεις τέτοιων εμπειριών και πλέον η ζωή μου αποκαλυπτότανε κάτω από ένα εντελώς νέο φως, όλο αυτό γινότανε αφάνταστα σιωπηλά…

Κι ακριβώς μέσα σ’ αυτή την υπέροχη σιωπή βρίσκονταν το ιδιαίτερο μεγαλείο τους!

Κάθε τόσο, φίλοι και γνωστοί, έλεγαν ότι ζήλευαν τη δύναμη που είχα, όταν συχνά-πυκνά στη ζωή μου ξεκινούσα πάλι απ’ την αρχή, απ’ το μηδέν. Που να ‘ξεραν οι καημένοι, ότι εγώ τους ζήλευα που δεν την χρειαζόντουσαν τη δύναμη αυτή…

Είναι μια επιθυμία ονειρική και νοσταλγική, να μπορούσα να σταθώ ξανά σ’ εκείνο το σημείο της ζωής μου που πήρα τις αποφάσεις μου… Σ’ εκείνο, που θα μου έδινε τη δυνατότητα ν’ ακολουθήσω μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση απ’ αυτή που μ’ έκανε αυτό που είμαι τώρα…

Απ’ τη σκοπιά της αιωνιότητας όμως, όλο αυτό, χάνει κάθε νόημα!

 

Άφηνα πάντα κάτι από τον εαυτό μου πίσω όταν έφευγα από κάποιο μέρος του κόσμου όπου έζησα. Στην πραγματικότητα όμως, ακόμα κι αν έφευγα, έμενα εκεί… Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα μέσα μου που μπορώ να τα ξαναβρώ μόνο επιστρέφοντας εκεί απ’ όπου έφυγα… Κι έτσι, ακόμα και σήμερα, ταξιδεύω μέσα μου και πηγαίνω σε μέρη που πέρασα κάποιο κομμάτι της ζωής μου, όσο σύντομο κι αν ήταν… Αλλά ταξιδεύοντας μέσα μου, βρίσκομαι πρώτα αντιμέτωπος με τη μοναξιά μου…

Τελικά αλήθεια δεν είναι, πως ότι έκανα, το έκανα γιατί φοβόμουνα τη μοναξιά; Γι αυτό δεν απαρνήθηκα όλα όσα θα μετανιώσω στο τέλος της ζωής μου;

Τόσο οι μεταμεσονύκτιοι περίπατοί μου στους δρόμους των πόλεων που έζησα, όσο και οι περιπλανήσεις μου στα βουνά, στα δάση, στις θάλασσες, ένα όμορφο δέντρο, ένα λουλούδι, το κρασί, ο έρωτας, με σαγήνευαν... Η επαφή μου μ’ όλα αυτά ήταν αυστηρά προσωπική, τα πλούτιζα, με πλούτιζαν, τα ζούσα.

Ακόμα και σήμερα, χρόνια μετά, κάθε πρωινό είναι για μένα μια έκπληξη, κάθε δειλινό μια νοσταλγία, κάθε νύχτα ένα μεγάλο μυστήριο, ένα ποτήρι κρασί ένα φιλί, έρωτας…

 

Μια ολόκληρη ζωή, όσοι με περιτριγύριζαν, διαφωνούσαν ριζικά με το ποιος είμαι και το τι κάνω. Άλλοι, έλεγαν ότι τα κάνω όλα καλά. Άλλοι πάλι ότι τα κάνω όλα στραβά. Εγώ πάλι, μοναδικός πραγματικά γνώστης της δικιάς μου ζωής, διαφωνώ και με τους μεν και με τους δε.

Κι αυτό, γιατί οι μεν μ’ επαινούσαν βασιζόμενοι σ’ όσα στραβά έχω κάνει, οι δε με καταδικάζανε παρεξηγώντας όλα όσα έχω κάνει σωστά!

 

Δεν έμαθα να κάθομαι όρθιος, τον κόσμο να κοιτάω κι εκείνος να γελά και να μου γυρνάει τη πλάτη... Αυτό; Όχι!

Όχι, έλεγα μέσα μου! Δεν αξίζει να ‘χει η ζωή μου την ιστορία και το τέλος της ζωής αυτωνών. Δε θέλω να δουν οι άνθρωποι στο θάνατό μου το λυτρωμό μου από τα βάσανα μιας αδύναμης ζωής.

Όχι, δεν θέλω να χαρούν οι άνθρωποι για λογαριασμό μου που πέθανα, αλλά για λογαριασμό τους. Τους αδύναμους, μόνο τους λυπούνται. Τους δυνατούς, τους ζηλεύουν και τους φθονούν. Κάποιοι, θα χρειαστεί με τα ίδια τους τα μάτια να πειστούν ότι επιτέλους πέθανα, ότι πήγα στη κόλαση που τόσο μου άξιζε! Και θα το πουν και παραπέρα, βγάζοντας στεναγμούς ανακούφισης.

Τελικά όμως, μέχρι να τα γράψω όλα αυτά, οι περισσότεροι απ’ αυτούς ήδη φύγανε, χάνοντας έτσι αυτή τους την ικανοποίηση που τόσο τους άξιζε!

 

Τι θα μπορούσε, τι θα ‘πρεπε να γίνει μ’ όλο αυτό το χρόνο που βρίσκεται ακόμα μπροστά μου, απλόχερος και άμορφος, ελαφρύς στην ελευθερία του και βαρύς στην αβεβαιότητά του;

 

Θα ‘θελα να περιτριγυρίζομαι από άτομα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων, άτομα στα οποία τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή...

 

Ψάχνω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση...

...που να μπορούν να γελούν με τα λάθη τους,

...που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους,

...που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν απ’ την ώρα τους,

...που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους,

...που, τέλος, υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια, την ειλικρίνεια και την ουσία, τα μόνα που αξίζουν σ’ αυτή τη ζωή.

 

Και ναι, ...τελευταία, τα καλοκαίρια φεύγω πια μακριά...

Φεύγω μακριά, όσο πιο μακριά μπορώ...

Μακριά, ν’ αγγίξω τον ορίζοντα...

Ν’ αγγίξω τον ορίζοντα, να νιώσω πως είναι να φτάνεις στο τέλος του ταξιδιού...

Κουράστηκα πια γαμώτο…

Απ’ την άλλη πάλι χαίρομαι που οσονούπω φτάνω τα εβδομήντα μου, κυρίως γιατί δεν θα προλάβω να δω τον κόσμο που, τελευταία, οι άνθρωποι φτιάχνουνε. Ή που χαλάνε…

Λυπάμαι μόνο για όλους αυτούς που θ’ αφήσω πίσω, αλλά περισσότερο για τις κόρες μου και τα παιδιά τους…

Δοξάζω το Θεό που είμαι πλέον πιο κοντά στην έξοδο κι όχι στην είσοδο…

(Δημήτρης Αυγερινός : «Το συναξάρι μιας ζωής», Εισαγωγή)

 

 

 

 

 

ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ:

Το περιεχόμενο του ιστολογίου αυτού περιέχει προσωπικές απόψεις των συντακτών του, εκτός εάν αναφέρεται διαφορετικά.Οι πληροφορίες, σχόλια, φωτογραφίες και/ή τα τυχόν αρχεία που υπάρχουν ή επισυνάπτονται σ' αυτό το ιστολόγιο είναι πνευματική ιδιοκτησία του εκάστοτε συντάκτη τους, ο οποίος δεν υποστηρίζει, ούτε ευθύνεται για οποιαδήποτε γνώμη, υπόδειξη, συμπέρασμα, προσφορά, πρόταση, συμφωνία ή άλλη πληροφορία που περιέχεται σε αυτό το ιστολόγιο. Κάθε μη εξουσιοδοτημένη χρήση, αποθήκευση, αντιγραφή, ανακοίνωση, προώθηση, κοινοποίηση σε τρίτους κλπ. του υλικού που περιέχεται μέσα σ' αυτό το ιστολόγιο απαγορεύεται και τιμωρείται σύμφωνα με το νόμο.Δεδομένου ότι οι επικοινωνίες μέσω του διαδικτύου δεν είναι ασφαλείς, οι διαχειριστές του παρόντος ιστολογίου δεν ευθύνονται για οποιαδήποτε απώλεια δεδομένων ή άλλη ζημία των αναγνωστών ή τρίτων, οφειλόμενη είτε σε χρήση είτε σε υποκλοπή, αλλοίωση ή μόλυνση με ιούς των εκάστοτε αναρτήσεων. Στον αναγνώστη εναπόκειται αποκλειστικά η ευθύνη για προστασία του συστήματός του από ιούς και για επιβεβαίωση του περιεχομένου του παρόντος ιστολογίου.

COPYRIGHT : pelioncentaur.blogspot.com