Τελειώνω...

Όταν μια μέρα φύγω απ’ τον κόσμο αυτό, ένα θα ‘ναι σίγουρο: Πως έζησα τη ζωή που διάλεξα εγώ κι όχι κάποιος άλλος για μένα…

Κι η αλήτισσα ψυχή μου αυτό ακριβώς θα νοιώθει έτσι όπως θα πετάει ελεύθερη…

Πάντα μου αρέσανε εκείνοι οι άνθρωποι που δεν ξέρουν να ζουν παρά μόνο για να χαθούν - γιατί είναι αυτοί που γενναία περνάνε αντίπερα.

Μια στιγμή, πίστεψα πως δεν θα χανόμουν μόνος...

Αν όμως ξέρεις να ζεις μόνο για να χαθείς... πάντα μόνος περνάς αντίπερα!!!

Αν μάλιστα η ψυχή σου είναι βαθιά πληγωμένη, γίνεται αυτή το βέλος της επιθυμίας για την απέναντι όχθη!!!

 

Έτσι, σύντομα πρόκειται ν’ αλλάξω τόπο κατοικίας. Θα μετακομίσω στο πουθενά… Ή σε κάποιο παράλληλο, αόρατο για μας σύμπαν... Ποιός ξέρει...

Η ζωή δεν έχει πλέον πολλά να μου προσφέρει. Έχω μάθει απίθανα πράγματα, τα έχω δει όλα όσα ήθελα να δω, αλλά, πάνω απ’ όλα, είμαι απογοητευμένος απ’ αυτή την εποχή.

Υπάρχουν πλήθος άτομα που δεν θα ‘θελα να ‘χω γνωρίσει ποτέ, τα περισσότερα απ’ όλα αυτά ζούνε μες τα ψέματα, άλλα πάλι είναι στρεβλά. Δεν υπάρχει πια κανένας σεβασμός σε τίποτε, δεν υπάρχει πια λόγος, μόνο το χρήμα μετράει…

Κι η «πανδημία»... Άλλη απάτη κι αυτή! Σαχλαμάρες μιάς προαγγελθείσης μαλακίας!

Ξέρω λοιπόν, ότι θ’ αφήσω τον κόσμο αυτό χωρίς ιδιαίτερη λύπη!

Σχεδόν όλοι μ’ όσους ήρθα στη ζωή μου κοντά, είναι νεκροί. Εγώ τι κάνω λοιπόν εδώ ακόμα; Θα ‘πρεπε να ‘χω πεθάνει εδώ και καιρό, αυτό ονομάζεται μοίρα…

Πίστεψα στον έρωτα πολύ στη ζωή μου, έλεγα (κι ακόμα το πιστεύω) πως είναι το παν για τους πάντες.

Ακόμα και σήμερα έχω τα ίδια αισθήματα, μόνο που δε μιλάνε πια την ίδια γλώσσα, μιλάνε αλλιώς!

Εδώ και χρόνια τώρα, μάθαινα να χρησιμοποιώ το καλύτερο εργαλείο που κάνει δυνατή τη μεταφορά του ήχου της φωνής μου στη σιωπή της ματιάς μου: Το γραμμένο κείμενο…

Έτσι είναι…

Αν δεν αγαπήσεις, δεν γράφεις…

Αν δεν πονέσεις, δεν γράφεις…

Αν δεν σε πνίγουν κάτι παλιές θύμησες, δεν γράφεις...

Αν δεν πιεις γουλιά-γουλιά το γλυκόπικρο ποτήρι της ζωής, δεν γράφεις...

Δεν βρήκα τη γυναίκα της ζωής μου, «εκείνη» την μοναδική. Δεν λέω ότι δεν υπήρχαν υποψήφιες, υπήρχαν πολλές, αλλά στις δεδομένες στιγμές καμία δεν ήταν η κατάλληλη για μένα. Ούτε και τώρα, για να μην τελειώσω τη ζωή μου μόνος. Παρ’ όλο που θα μπορούσα να κάνω τα πάντα για μια γυναίκα αν ήταν ικανή να με συνοδεύσει ως το τέλος… Και δεν εννοώ εδώ έναν θηλυκό νεκροθάφτη!

Η σχέση μου με τις γυναίκες που συνάντησε η ζωή μου, ήταν πάντα συνταρακτική. Μόνο μέσα απ’ την ύπαρξή τους κατάφερναν να εξακτινώνονται η καρδιά, η ψυχή κι ο νους μου, να πασχίζουν να περιπλανηθούν σε σβουριχτά μονοπάτια για ν’ αγγίξουν τα μακρινά όρια της ύπαρξης... Χωρίς αυτές, δεν θα ‘μουν τίποτε!

Τι κι αν συχνά εκλιπαρούσα να μη μου κρατάν στην αγκαλιά τους σφιχτά δεμένα τα φτερά μου...

Τι κι αν αγάπησα μόνο ίσκιους και χαμόγελα στα μεγάλα ταξίδια της ψυχής μου...

Τι κι αν οι σκέψεις μου πήγαν να πιούν και να ξαποστάσουν στις δροσερές πηγές τόσων γλυκών ματιών...

Τι κι αν αποκοιμήθηκα στ’ απαλό προσκεφάλι που κρύβονταν ανάμεσα σε δυό αφράτα στήθια...

Όλες τους με κράταγαν δεμένο...

Αυτά που γροικούσα δεν βρίσκονταν κρυμμένα στα στητά τους τα κορμιά μηδέ στα μεγάλα τους τα μάτια. Και τα χέρια τους ήτανε μικρά κι αδύναμα για ν’ αγκαλιάσουν ολάκερή μου την ψυχή. Και το κορμί μου, αυτό ακόμα σπαρταράει και σέρνεται σα στοχάζεται τη μεγάλη νοσταλγία και τον μεγάλο πόθο.

Κι αυτές με κράταγαν δεμένο...

Πάνω από την αγάπη κι από τη χαρά της ζωής ζήταγα μόνο να μπορώ να φτερουγίζω λεύτερα!

Πολλές τα πούλησαν κοψοχρονιά αυτά μου τ’ απαραίτητα!

Δεν κρατάω όμως κακία σε καμία...

Γιατί εγώ τελικά όριζα το δρόμο μου. 

Το δικό μου το δρόμο.

Αυτόν που μόνο εγώ μπορούσα να περπατήσω.

Δε ρώτησα ποτέ που με πήγαινε, απλά τον περπάτησα κι απήλαυσα τη διαδρομή!

Δεν ονειρεύτηκα την καριέρα μου σαν αρχιτέκτονας, ήρθε απλώς, έτσι.

Τη λάτρεψα όμως!

Δεν έκανα τίποτα το ιδιαίτερο, μετά το σχολείο σπούδασα όπως κάθε άλλος νέος της εποχής μου. Ήξερα όμως, γοητευμένος απ’ την Τέχνη, απ’ την αρχή τι ήθελα και μπορώ να πω, χωρίς ψευδοσεμνότητες, ότι πέτυχα σ’ αυτή μου τη δουλειά!

Χρειάστηκα πολλά χρόνια για να κατακτήσω αυτό που μου φαίνεται ότι δεν έχει τιμή: μια καρδιά χωρίς πίκρα. Και όπως συμβαίνει συχνά, αφού ξεπέρασα την πίκρα, την ξεφορτώθηκα κιόλας, κλείνοντάς την στα διάφορα κείμενα που κατά καιρούς έγραφα - όπως αυτό εδώ!

Έτσι, ας με κρίνετε παντοτινά για τούτη την πίκρα που δεν σημαίνει πια τίποτα για μένα.

Είναι δίκαιο!

Είναι άλλωστε και το τίμημα που πρέπει να πληρώσω!

Παρ’ όλα αυτά, να που έρχεται οσονούπω η στιγμή ν’ αποχαιρετίσω όλους εσάς που θα μείνουν πίσω στον κόσμο αυτό μετά από εμένα!

Εξαιρετικά δύσκολη, πικρή στιγμή…

Κι αυτή όμως έχει το λόγο της να ‘ρθει. Κι έρχεται με θριαμβευτική βεβαιότητα, ξέρει ότι κανείς και τίποτε δε μπορεί να εμποδίσει τον ερχομό της…

Σαν αρχόντισσα!

Είναι ο Master of the Universe!

Την καλωσορίζω λοιπόν και της αφήνομαι…

Να με ταξιδέψει εκεί απ’ όπου ξεκίνησα…

Στο τίποτε!

Στο πουθενά!

Back to the roots, ένα πράμα!

 

Απελευθερώνομαι λοιπόν σιγά-σιγά απ’ τον γήινο εαυτό μου και, μιά που ‘χω ήδη πάρει την άγουσα, περιμένω όλος περιέργεια το τίποτε και την ανυπαρξία του!

Τι σόι πράμα είναι αυτό ρε αδερφέ...!

 

Θα φροντίσω να βρω τρόπο να σας μηνύσω λεπτομέρειες!

Πότε; - Μετά, λίγο αργότερα, σε πρώτη ευκαιρία!

Πως; - Θα βρω τρόπο, έχω τις άκρες μου!

Να ‘χετε λοιπόν το νου σας για κανά ταχυδρόμο μου!

 (Δημήτρης Αυγερινός : «Το συναξάρι μιας ζωής», Η Διαθήκη)

 

 

 

 

 

 

ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ:

Το περιεχόμενο του ιστολογίου αυτού περιέχει προσωπικές απόψεις των συντακτών του, εκτός εάν αναφέρεται διαφορετικά.Οι πληροφορίες, σχόλια, φωτογραφίες και/ή τα τυχόν αρχεία που υπάρχουν ή επισυνάπτονται σ' αυτό το ιστολόγιο είναι πνευματική ιδιοκτησία του εκάστοτε συντάκτη τους, ο οποίος δεν υποστηρίζει, ούτε ευθύνεται για οποιαδήποτε γνώμη, υπόδειξη, συμπέρασμα, προσφορά, πρόταση, συμφωνία ή άλλη πληροφορία που περιέχεται σε αυτό το ιστολόγιο. Κάθε μη εξουσιοδοτημένη χρήση, αποθήκευση, αντιγραφή, ανακοίνωση, προώθηση, κοινοποίηση σε τρίτους κλπ. του υλικού που περιέχεται μέσα σ' αυτό το ιστολόγιο απαγορεύεται και τιμωρείται σύμφωνα με το νόμο. Δεδομένου ότι οι επικοινωνίες μέσω του διαδικτύου δεν είναι ασφαλείς, οι διαχειριστές του παρόντος ιστολογίου δεν ευθύνονται για οποιαδήποτε απώλεια δεδομένων ή άλλη ζημία των αναγνωστών ή τρίτων, οφειλόμενη είτε σε χρήση είτε σε υποκλοπή, αλλοίωση ή μόλυνση με ιούς των εκάστοτε αναρτήσεων. Στον αναγνώστη εναπόκειται αποκλειστικά η ευθύνη για προστασία του συστήματός του από ιούς και για επιβεβαίωση του περιεχομένου του παρόντος ιστολογίου.

COPYRIGHT : pelioncentaur.blogspot.com