Εννέα τοποθετήσεις μετά από εμπειρίες δύο ετών.
1. Μετά από σχεδόν δύο χρόνια πολιτικής για τον Κορωνοϊό, δεν πρόκειται πλέον για κατάσταση έκτακτης ανάγκης («επιδημική έκτακτη ανάγκη») στην οποία τα θεμελιώδη δικαιώματα των ανθρώπων αναστέλλονται προσωρινά για την αντιμετώπιση μιας έκτακτης ανάγκης. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι πάντα προσωρινή και πρέπει να σχεδιάζεται με τέτοιο τρόπο ώστε όταν λήξει, να επανέλθουν οι συνθήκες που ίσχυαν πριν συμβεί αυτή η έκτακτη ανάγκη.
Δεν μπορεί πλέον να γίνεται λόγος γι’ αυτό. Εδώ πλέον βαδίζουμε προφανώς προς τη δημιουργία μιας «νέας κανονικότητας» που συνίσταται από έναν ολοκληρωτικό κοινωνικό έλεγχο.
Αυτός ο κοινωνικός έλεγχος πραγματοποιείται αρχικά (?) μέσω διαβατηρίων υγείας, τα οποία ρυθμίζουν την πρόσβαση στην επαγγελματική και κοινωνική ζωή γενικότερα με τουλάχιστον de facto εξαναγκασμό σε τακτικούς ενισχυτικούς εμβολιασμούς.
Αυτή η κατάσταση εγείρει θεμελιώδη ερωτήματα σχετικά με τον ρόλο του κράτους και τον ρόλο της επιστήμης.
2. Η σύγχρονη εποχή χαρακτηρίζεται από το δίδυμο επιστήμης και κράτους δικαίου. Και τα δύο είναι προσπάθειες περιορισμού της άσκησης εξουσίας μέσω της χρήσης της κοινής λογικής.
Η επιστήμη, για να έχει εγκυρότητα, πρέπει να διαθέτει μελέτες, στοιχεία κι αποτελέσματα.
Το κράτος δικαίου πάλι για να είναι αποδεκτό, πρέπει να περιορίζει τις διάφορες εξουσίες με ελέγχους και ισορροπίες.
3. Η επιστήμη είναι μια μέθοδος ανακάλυψης της αλήθειας για τον κόσμο μας.
Ως μέθοδος είναι πολύ επιτυχημένη: Της οφείλουμε τεράστια κέρδη, μεταξύ άλλων την ποιότητα και παράταση της ζωής μας.
Όμως η επιστήμη δεν είναι ένα πολιτικό πρόγραμμα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον έλεγχο της κοινωνίας.
Στο πολιτικό πρόγραμμα «follow the science» η επιστήμη καταστρέφει τόσο τον εαυτό της όσο και την κοινωνία!
Η επιστήμη ως πολιτικό πρόγραμμα, στην τεχνική της ορολογία ονομάζεται «Scientism» - επιστημοσύνη. Όταν δε εφαρμόζεται στην πολιτική, οδηγεί σε διάφορες συλλογικότητες.
Επιστημοσύνη, είναι η άποψη ότι το εύρος της επιστήμης είναι απεριόριστο και περιλαμβάνει όλες τις πτυχές της ύπαρξής μας. Για παράδειγμα, στην ηθική: Η επιστήμη προσδιορίζει τι απαιτείται ηθικά!
Αυτή η ιδέα όμως οδηγεί σε πολιτικά προγράμματα ελέγχου της κοινωνίας σύμφωνα με επιστημονικές κατευθυντήριες γραμμές. Αυτά τα πολιτικά προγράμματα συνθέτουν με τη σειρά τους συλλογικότητες γιατί εφαρμόζουν επιστημονικά πρότυπα για το κοινό καλό. Πρότυπα όμως, τα οποία τοποθετούνται πάνω από την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα των ανθρώπων, της οικογένειας και της κοινωνίας εν γένει.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η εφαρμογή τέτοιων προτύπων ισοδυναμεί με ολοκληρωτισμό, ο οποίος με τη σειρά του οδηγεί σε τυραννία.
4. Η πολιτική που ακολουθείται στην περίπτωση της αντιμετώπισης του Κορωνοϊού είναι μέχρι στιγμής, το αποκορύφωμα μιας νέας επιστημοσύνης και συλλογικότητας που έχει ουσιαστικά κοινά χαρακτηριστικά με προηγούμενες συλλογικότητες:
(Ι) Ο ισχυρισμός μιας ελίτ επιστημόνων έχει γνώση για ένα γενικό καλό.
(ΙΙ) Σε σχέση με αυτήν την αξίωση για γνώση, εφαρμόζεται μια τεχνοκρατική εικόνα του ανθρώπου που βλέπει τους ανθρώπους ως αντικείμενα των οποίων οι δρόμοι στη ζωή μπορούν και πρέπει να κατευθυνθούν προς αυτό το υποτιθέμενο κοινό καλό και μόνο.
(ΙΙΙ) Η αποδοχή αυτής της αξίωσης για γνώση και αυτής της εικόνας των ανθρώπων τόσο από την πολιτική όσο και από τα μέσα ενημέρωσης, ώστε να μπορέσουν να εγκατασταθούν εξουσίες με μόνο σκοπό να κατευθύνουν την κοινωνία ανάλογα.
5. Ο διαφωτισμός, σύμφωνα με τον Καντ, είναι «η ανάδυση του ανθρώπου από την αυτοεπιβαλλόμενη ανωριμότητά του».
Αυτή την εποχή του Κορωνοϊού όμως, βιώνουμε μια γενικευμένη απαξίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με επικεφαλής την επιστήμη, την πολιτική και τα μέσα ενημέρωσης.
Προβάλλεται ο ισχυρισμός, ότι οι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να χρησιμοποιήσουν τη λογική, επειδή δεν μπορούν να φέρουν την ευθύνη που συνεπάγεται η αυτοδιάθεση.
Αυτή η ευθύνη, προς το παρόν, επεκτείνεται πολύ πιο πέρα απ’ το πεδίο δράσης μεμονωμένων ατόμων, για να μπορέσει να συμπεριλάβει ευθύνες για τις συνέπειες αδικιών του παρελθόντος (ρατσισμός, αποικιοκρατία…), για το παγκόσμιο κλίμα, για τη διάδοση ιών κλπ.
Αυτός ο ισχυρισμός μιας απεριόριστης ευθύνης εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο την αντικατάσταση της αυτοκαθοριζόμενης ανθρώπινης δράσης με άλλες δράσεις οι οποίες πλέον θα καθορίζονται και θα ελέγχονται μόνο από την υποτιθέμενη επιστήμη.
Μ’ αυτόν τον τρόπο, σκοπεύεται στο να φανεί αποδεκτό το να υπόκειται η άσκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε έγκριση από κρατικές ή υπερεθνικές αρχές.
Δηλαδή, το πιστοποιημένο άτομο να αντικαταστήσει τον υπεύθυνο πολίτη!
6. Ένας οποιοσδήποτε τέτοιος τεχνοκρατικός σχεδιασμός, κάνει de facto πολύ μεγαλύτερη ζημιά αντί για καλό σε ότι απευθύνεται, στην συγκεκριμένη δε περίπτωση, στην προστασία της δημόσιας υγείας.
Η κοινωνική ζημιά που προκαλείται από τα λεγόμενα μέτρα προστασίας από τον Κορωνοϊό είναι τεράστια. Μια αποδυναμωμένη και διχασμένη κοινωνία δεν έχει τη δύναμη να ξεπεράσει μια κρίση. Το ίδιο ισχύει και σε επίπεδο ατόμων: φόβος, πανικός, περιορισμός των κοινωνικών επαφών, αδυναμία πλέον να επιδιώξουν πράγματα που φέρνουν χαρά στη ζωή, όλα αυτά αποδυναμώνουν το φυσικό ανοσοποιητικό σύστημα έναντι των ιών πάρα πολύ.
Δεν μπορεί να θέλει κανείς να ελέγχει τεχνοκρατικά τις κινήσεις των ανθρώπων για να επιβραδύνει την εξάπλωση ενός ιού και, κατά συνέπεια, να προστατεύει την υγεία τους χωρίς να αποδυναμώνει σημαντικά τους κοινωνικούς και ατομικούς πόρους που από μόνοι τους διαθέτουν τη δύναμη να κυριαρχούν στις κρίσεις.
Το κόστος των λεγόμενων «μέτρων προστασίας» από τον Κορωνοϊό και οι κοινωνικές εντάσεις που δημιουργούν μας εμποδίζουν να συνεχίσουμε στον δρόμο της τεχνικής, οικονομικής, ιατρικής και κοινωνικής προόδου που οδήγησε σε μεγάλες βελτιώσεις στην υγεία και το προσδόκιμο ζωής τις τελευταίες δεκαετίες.
7. Ο τεχνοκρατικός έλεγχος της κοινωνίας στην κρίση του Κορωνοϊού εμπεριέχει τρομακτικούς παραλληλισμούς με προηγούμενες ολοκληρωτικές πολιτικές.
Κατ’ αρχάς αναφέρεται σε δήθεν επιστημονικά ευρήματα που καταλήγουν σε πολιτικές οδηγίες που υπερβαίνουν τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Τα επιστημονικά ευρήματα δεν έχουν πλέον το καθεστώς των υποθέσεων που υπόκεινται σε κριτική εξέταση μέσω επιχειρημάτων και πειραμάτων. Αντίθετα, τους δίνεται το καθεστώς οιονεί θρησκευτικών, τρόπον τινά, αληθειών που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν και εφαρμόζονται άμεσα πολιτικά. Νέο-σκοταδισμός; Επειδή δε ο διορθωτικός μηχανισμός είναι απενεργοποιημένος, αυτές οι πολιτικές συνεχίζονται ανεξάρτητα από την υγεία, την οικονομική και κοινωνική ζημιά που προκαλούν.
Άλλωστε, ορισμένες ομάδες ανθρώπων αποκλείονται και τους καταλογίζονται ευθύνες για το γεγονός ότι ο στόχος, το να αποτραπούν περαιτέρω κύματα του κορωνοϊού, δεν επιτυγχάνεται. Οι μη εμβολιασμένοι πρέπει να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της ψευδούς επίγνωσης επειδή διεκδικούν το βασικό τους ανθρώπινο δικαίωμα στη σωματική ακεραιότητα και ως εκ τούτου αντιτίθενται στην «επιστήμη». Δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με μια κατάσταση όπως η ευλογιά ή η πολιομυελίτιδα στην οποία ένας ιός μπορεί να εξαλειφθεί από έναν εμβολιασμό του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού με εμβόλια που έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικά και ασφαλή.
Μ’ αυτόν λοιπόν τον αποκλεισμό, φτάνουμε τώρα στο σημείο όπου ιστορικά, αντίστοιχα καθεστώτα μπορούσαν να επιβιώσουν μόνο με τη χρήση βίας: Ο στόχος που υποσχέθηκαν δεν υλοποιείται κι έτσι στην προσπάθειά τους να κρατήσουν το κοινωνικό σύνολο, χρησιμοποιούν την εκάστοτε δική τους αφήγηση, δημιουργούν αποδιοπομπαίους τράγους και ενεργούν εναντίον τους με τουλάχιστον λεκτική βία!
8. Βρισκόμαστε λοιπόν προφανώς, σε μια διαδικασία αντικατάστασης της νεωτερικότητας από μια πραγματιστική μεταμοντερνικότητα.
Η διανοητική αποδόμηση στην οποία μας οδηγεί ο μεταμοντερνισμός, ο οποίος χαρακτηρίζεται από τη χρήση της λογικής ως αξίωση για εξουσία, καταλήγει έτσι στο να εξουσιάζει πλέον απόλυτα τόσο την επιστήμη όσο και την κοινωνία.
Όταν όμως η λογική ως μέσο ανακάλυψης της αλήθειας παύει να υπάρχει κι όταν η βάση της κοινωνίας δεν είναι πλέον ο καθένας μας ως άτομο που του αναγνωρίζονται αναφαίρετα δικαιώματα, τότε μόνο η βία μένει.
Όχι το μεταμοντέρνο, αλλά το μοντέρνο χαρακτηρίζεται από πλουραλισμό.
Μετά τις οδυνηρές εμπειρίες των θρησκευτικών πολέμων, η παγκόσμια αναγνώριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εφαρμόζεται στα δημοκρατικά και συνταγματικά κράτη δικαίου, ήταν η προσπάθεια δημιουργίας ενός πολιτικού πλαισίου μέσα στο οποίο διαφορετικοί τρόποι ζωής, θρησκείες, πολιτισμοί κλπ. θα μπορούσαν να συμβιώνουν ειρηνικά.
9. Η επιστροφή στη χρήση της λογικής και επομένως η πρόοδος στο μονοπάτι της νεωτερικότητας, είναι διανοητικά εύκολη.
Δεν απαιτεί τίποτα περισσότερο από το θάρρος να χρησιμοποιήσει κανείς τη δική του λογική. Η γνώση που απαιτείται γι αυτό δεν είναι εξειδικευμένη γνώση, αλλά κοινή, λογική γνώση.
Δεν πρόκειται για την ελευθερία αυτή καθαυτή, αλλά για το γεγονός ότι μόνο το δημοκρατικό, συνταγματικό κράτος δικαίου που βασίζεται στην αναγνώριση των θεμελιωδών δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων χωρίς εξαιρέσεις, είναι το πλέον κατάλληλο για την ειρηνική εξασφάλιση των βιοποριστικών πόρων του ανθρώπου.
Πρόκειται για τα βασικά στοιχεία της ποιότητας ζωής, αυτά που άτομα και κοινωνικές κοινότητες μπορούν στη συνέχεια να τα καθορίσουν ως σκοπό της ζωής τους.
Αυτό έγκειται στην ελευθερία του καθενός!
Θα πρέπει να σεβαστούμε αυτήν την ελευθερία για λόγους κοινωνικής ευθύνης, σαν βασική μέριμνα για την επιστημονική, οικονομική και κοινωνική πρόοδο.
Γιατί ο μεταμοντέρνος κολεκτιβισμός καταστρέφει τελικά, όπως και όλοι οι προηγούμενοι κολεκτιβισμοί, τα απαραίτητα προς το ζην όλων.
Όλων, εκτός απ’ αυτά μιας μικρής ελίτ που έχει τη δύναμη να κατασκευάζει την πραγματικότητα κατά το δοκούν, έτσι ώστε να επωφελείται και να κερδίζει οικονομικά αυτή και μόνο αυτή από την εκάστοτε κατασκευή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου