Ο γιδοβοσκός

Αίγες…

Από έφηβος, αμούστακο ακόμα παιδαρέλι, ένοιωθε να τονε τραβάνε τα πλάσματα αυτά.

Άκουγε απ’ τις γιαγιάδες του θρύλους, μύθους και παραμύθια.

Πως για Θεούς κι ανθρώπους αυτές ήτανε πηγή ζωής...

Πως χάρις σ’ αυτές θράφηκε, επέζησε και τελικά στάνιαρε ο Δίας στην κορφή του Ολύμπου. Κάτω απ’ την «αιγίδα», το δέρμα τους...

Πως αυτές μας έδωκαν το «κέρας της Αμάλθειας» που έμελε να πλημμυρίσει με θαυμαστή αφθονία τον κόσμο μας με τους καρπούς της γης…

 

Αίγες λοιπόν…

Κόρες του Ήλιου, τις αγνάντευε να βόσκουν στους ήμερους, ατέλειωτους Θεσσαλικούς κάμπους, τις χάζευε σα σκαρφαλώνανε με περισσή μαεστρία στ’ άγρια φαράγγια του Πήλιου, στα ξερονήσια του Αιγαίου…

Τις νύχτες του κοίταγε να τις ξεδιαλύνει στον χειμωνιάτικο ουρανό, σαν γυάλιζαν επιβλητικά, κουρνιάζοντας στον αριστερό ώμο του Ηνίοχου!

Ναι, αίγες…

Αυτές, που αργότερα, στην καυλωμένη έξαψη της νιότης του τις έζησε από κοντά στην Κρήτη κι ανακάλυψε, ίδιος Κολόμβος, το θαύμα της ανέμελης ύπαρξής τους, τη γοητεία της αγριάδας τους, τον αισθησιασμό των σωμάτων τους, το μέγεθος της προσφοράς τους…

Αυτές, που του γέννησαν τους πιο βαθιούς του σεβασμούς.

Μεγαλώνοντας, μέστωνε και το ενδιαφέρον του για ‘κείνες, που τις έβλεπε πια να πλανιούνται με διακριτική χάρη γύρω του, να τον σαγηνεύουν με τα καμώματά τους, να τονε προκαλούν με την όψη τους, να τονε γοητεύουν με το μυαλό τους, να τονε πλανεύουν με τη διαφορετικότητά τους…

Έτσι, άρχισε ν’ αφιερώνει όλο και περισσότερο χρόνο στις αίγες, στις δικές του πια αίγες, μέχρι που εκεί, σιμά πια στο τέλος της εφήμερης ύπαρξής του, κατάλαβε το πλήθος από λογιώ-λογιώ τέτοια πλάσματα που ανεξίτηλα σημάδεψαν ολάκερη τη ζωή του.

Θυμήθηκε από κάποιες τα χρώματά τους, απ’ άλλες το μπόι τους, τα καπούλια, τις φάτσες τους… Που να τις θυμάται όμως όλες μία-μία, ήτανε βλέπεις τσούρμο μεγάλο!

 

Τρείς απ’ αυτές όμως τονε σημαδέψανε για τα καλά.

Τρεις ήτανε αυτές που λάτρεψε…

Η μιά που έχασε, όταν πήρε πολύ νωρίς τη στράτα για τον άλλο κόσμο.

Η άλλη, εκείνη που του σιγούρεψε στο χρόνο μια γενιά αίγες ακόμα.

Κι η τρίτη, που τηνε φύλαγε για στερνό του μπροστάρι, αυτή που κιότεψε και χάθηκε στα δικά της χαράκια… Την είχε βλέπεις αφήσει να βοσκάει μολαριτή!

Μήνες έπαιρνε ντελόγο όλους τους γνωστούς δαμάκους, πήδαγε σε κορφοβούνια και φαράγγια, μπλέκονταν σ’ αστιβίδες και σε βάτια για να ‘βρει που ‘θε γρικάται το κουδούνι της, να τηνε ξελαλήσει, να τηνε μαζώξει πίσω… Χρειάζονταν βλέπεις το γάλα της, αυτή τον έθρεφε, αυτή τονε κρατούσε ζωντανό!

Αυτή, την τελευταία, δεν τηνε βρήκε ποτέ πια…

Χαμένη πήγε…

Κι αυτός, χάθηκε μαζί της…

 

Toute sa vie, il était contre, tout contre les femmes…

 

 

 

 

 

 

 

ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ:

Το περιεχόμενο του ιστολογίου αυτού περιέχει προσωπικές απόψεις των συντακτών του, εκτός εάν αναφέρεται διαφορετικά.Οι πληροφορίες, σχόλια, φωτογραφίες και/ή τα τυχόν αρχεία που υπάρχουν ή επισυνάπτονται σ' αυτό το ιστολόγιο είναι πνευματική ιδιοκτησία του εκάστοτε συντάκτη τους, ο οποίος δεν υποστηρίζει, ούτε ευθύνεται για οποιαδήποτε γνώμη, υπόδειξη, συμπέρασμα, προσφορά, πρόταση, συμφωνία ή άλλη πληροφορία που περιέχεται σε αυτό το ιστολόγιο. Κάθε μη εξουσιοδοτημένη χρήση, αποθήκευση, αντιγραφή, ανακοίνωση, προώθηση, κοινοποίηση σε τρίτους κλπ. του υλικού που περιέχεται μέσα σ' αυτό το ιστολόγιο απαγορεύεται και τιμωρείται σύμφωνα με το νόμο.Δεδομένου ότι οι επικοινωνίες μέσω του διαδικτύου δεν είναι ασφαλείς, οι διαχειριστές του παρόντος ιστολογίου δεν ευθύνονται για οποιαδήποτε απώλεια δεδομένων ή άλλη ζημία των αναγνωστών ή τρίτων, οφειλόμενη είτε σε χρήση είτε σε υποκλοπή, αλλοίωση ή μόλυνση με ιούς των εκάστοτε αναρτήσεων. Στον αναγνώστη εναπόκειται αποκλειστικά η ευθύνη για προστασία του συστήματός του από ιούς και για επιβεβαίωση του περιεχομένου του παρόντος ιστολογίου.

COPYRIGHT : pelioncentaur.blogspot.com