Πολλές με ρώτησαν κατά καιρούς με μεγάλο ενδιαφέρον, τι κοιτάζω πρώτα σε μια
γυναίκα.
«Τις γάμπες!» απαντούσα πάντα.
Όλες σάστιζαν!
Συνήθως οι γάμπες είναι το δεύτερο που βλέπει κάποιος σε μια γυναίκα ύστερα από το πρόσωπό της. Γιατί και τα δυο μιλάνε και περιμένει να ακούσει τι θα του πούνε. Ενώ όμως το πρόσωπο συχνά εξαπατά, οι γάμπες είναι ανίκανες για κάτι τέτοιο, επειδή είναι φτιαγμένες από τα πιο αληθινά υλικά, σάρκα και κόκαλα. Μπορούν να σου πούνε αμέσως αν η κάτοχός τους τις έχει σε υπόληψη κι επομένως αν έχει σε υπόληψη και τον εαυτό της. Φτάνει να τις κοιτάξεις και σου μαρτυράνε αν η γυναίκα είναι ηδονική, νωχελική, νευρωτική, εργασιομανής, καλή, εριστική, αν μικρή την μπούκωναν στο φαΐ κι αν σε κάποια περίοδο της ζωής της έκανε γυμναστική ή χορό. Αυτά που έχουν να σου πουν θα σου τα πουν ψιθυρίζοντάς τα ή κραυγάζοντάς τα, ανάλογα με τι πανιά, χρώματα, αρώματα και δέρματα τις έχει στολίσει η γυναίκα. Ιδίως αν αποξεχαστεί κι επιμένει να κρατάει τη μια της γάμπα στο ρόλο της πρώτης μπαλαρίνας και την άλλη του βαστάζου.
Και να θέλανε ν’ αποσιωπήσουν κάτι, είναι αδύνατο, επειδή τα πόδια έχουν το δικό τους πρόσωπο, τον κώλο, που τα βγάζει όλα στη φόρα. Υπάρχουν κώλοι που μποτσάρουν, που σκαμπανεβάζουν σαν σχεδίες στα πέλαγα, κώλοι φορτωμένοι σαβούρα για να μη βουλιάξουν, κώλοι ματσακονισμένοι και κώλοι που αρμενίζουν. Ο κώλος δείχνει πώς έζησαν μέχρι τώρα τα πόδια και το δείχνει επειδή ο ίδιος δεν ευθύνεται για την κατάστασή του, απλά είναι το αποτέλεσμα μιας ξένης ζωής.
Σαν αμετανόητος ποδολάγνος, βάλθηκα λοιπόν ένα βράδυ ν’ αραδιάσω σε
χαρτί όλα όσα μου ‘βγαιναν για αυτό μου
το αντικείμενο του πόθου.
Ψάχνοντας για σχετικές απόψεις έπεσα πάνω σ' ένα βιβλίο με 20 αφηγήματα
του Αντώνη Σουρούνη, «Μισόν αιώνα
άνθρωπος» (εκδ. Καστανιώτη, 1996, επανέκδοση
2007). Ο τίτλος τού αφηγήματος στο βιβλίο ήταν «Γάμπες οι φιλαλήθεις», ακολουθεί απόσπασμα:
«Όσο και να προσπαθεί μια γυναίκα
να τις παρασύρει σε κάποια υποκρισία, οι
γάμπες παραμένουν ειλικρινείς σαν στολισμένα δίδυμα που τα ’βγαλε η μαμά τους βόλτα
στο πάρκο. Οι γάμπες μιλάνε συνεχώς κι ενδέχεται όσο πιο σιωπηλή είναι μια γυναίκα,
τόσο πιο πολύ εκείνες να μιλάνε για λογαριασμό της. Έτσι και μια γυναίκα καβαλήσει
με το ’να πόδι τ’ άλλο, οι γάμπες θα σου πουν το ποιόν της στο πι και φι. Συχνά
βλέποντας ένα ζευγάρι γάμπες μου ’ρχεται η επιθυμία να τις πάρω και να φύγω. Μόνο
αυτές όμως ή κι έστω μόνο τη μία! Η κάθε γάμπα έχει το δικό της κεφάλι, το γόνατο.
Υπάρχουν γόνατα που μοιάζουν με κωλαράκι μωρού και γόνατα που μοιάζουν με σιδερένια
γροθιά. Γόνατα που τραγουδάνε και γόνατα που έχουν μουγγαθεί. Γόνατα που τα καβαλάς
και σε πάνε και γόνατα που σφηνώνονται στα πλευρά σου και σου ανοίγουν τρύπες…
Για μένα η βασίλισσα γάμπα εξακολουθεί να είναι η ελεύθερη γάμπα, η ξυπόλυτη!»
Έτσι – ευλαβικά, φετιχιστικά – λάτρεψε τις γυναικείες γάμπες ο Αντώνης
Σουρούνης κι έμαθε να «διαβάζει» την αδιάψευστη αλήθεια τους!
Γάμπες, γάμπες, γάμπες!
Παιδί φανταζόμουν ένα στενό πεζοδρόμιο στο οποίο πηγαινοέρχονται γυναικείες
γάμπες με διαφορετικά παπούτσια, διαφορετικές κάλτσες και με τη φούστα πάντα πάνω
απ’ το γόνατο.
Γάμπες πάνω σε γόβες με τακούνι μολύβι, σε πάνινα παπούτσια, σε σοσόνια,
σε σανδάλια, μισοκρυμμένες μέσα σε μπότες δερμάτινες και λαστιχένιες.
Πεζοδρόμιο φτιαγμένο από σχάρα, εννοείται, κι από κάτω του να ζω εγώ
ξαπλωμένος ανάσκελα και να μπανίζω. Να ένα ρήμα αφιερωμένο στη γυναίκα. «Μπανίζω»,
γιατί το «μπ» της ταιριάζει. Γάμπες, μπούτια, μπράτσα, μπούστο. Τόσο γεμάτη απ’ αυτό το γεμάτο
«μπ» κι εγώ τόσο κοντά στο «μπε» και στο βέλασμα…
Μια γυναίκα που βάφει τα χείλη της και γεύεται το ένα με τ’ άλλο φιλώντας
τα, εκπέμπει σίγουρα γοητεία, όμως μια γυναίκα που φοράει στο τεντωμένο της πόδι
τη μεταξωτή κάλτσα σαν να έχει να κάνει με προφυλακτικό, εκπέμπει μια γοητεία θανατερή.
Έτσι όπως την κρατάει κυκλικά μαζεμένη και την περνάει με προσοχή πάνω από τα δάχτυλα
και μετά από το μπάσιμο και το κλείσιμο της φτέρνας. Η αρχή έχει ήδη γίνει, από
εδώ και πέρα μπορεί να παίζει με τον εαυτό της και να τον χαίρεται. Τη σέρνει προς
τα πάνω σαν να σέρνει κιόλας τα κουφάρια των αντρών που θα πέσουνε χτυπημένοι απ’
αυτό το πόδι. Το χαίρεται καθώς το κρατάει τεντωμένο ψηλά λες και πρόκειται για
κάννη αληθινού κανονιού και τη στιγμή αυτή εκείνη το οπλίζει. Αφήνει τις άκρες και
των δέκα δαχτύλων της να κυλήσουν από τον αστράγαλο ως το μπούτι επιθεωρώντας το,
βέβαιη ωστόσο για την αντοχή του στα βλέμματα που σε λίγο θα καρφωθούν επάνω του.
Η τελετουργία όμως δεν έχει τελειώσει, γιατί υπάρχει και δεύτερο πόδι. Κι έπειτα
έρχονται τα παπούτσια. Το βάθρο που πάνω τους θα στηριχτούν οι γάμπες αυτές, για
να σε κάνουν να σταθείς έκθαμβος μπροστά τους και να κάνεις το σταυρό σου. Ακόμη
αγνοείς την ύπαρξή τους, όμως αυτές ετοιμάζονται για σένα. Μπορεί να σε σκοτώσουν
ή απλώς να σε τραυματίσουν. Πάντως μια στάση δευτερολέπτων κι ένα στρίψιμο του λαιμού
παραπάνω στη ζωή σου θα τα κάνεις για χάρη τους.
Πιστεύω ότι όπως δεν υπάρχουν πολλές γάμπες που δεν μπορούν να ζήσουν
χωρίς το φορτίο που σηκώνουν, έτσι κυκλοφορούν και μερικές που θα μπορούσαν να ζήσουν
από μόνες τους.
Το είδα με τα μάτια μου αυτό, πριν λίγο καιρό, όταν μια φίλη μου διαφημίστρια
θα παρουσίαζε σε ειδήμονες μερικά ουίσκι, άγνωστα μέχρι τότε στην Ελλάδα. Γνωρίζοντας
τις αδυναμίες μου, κάλεσε κι εμένα. Η παρουσίαση γινόταν σε μια ημιυπόγεια αίθουσα
κι έφτασα καθυστερημένος. Ενώ κατέβαινα βιαστικά κι αθόρυβα τη σκάλα, άκουγα την
καθαρή φωνή της φίλης μου να εξηγεί πώς, πού και γιατί δημιουργήθηκε αυτό το ουίσκι.
Ξαφνικά κοκάλωσα. Από το σκαλί που βρισκόμουν είδα τις γάμπες της μέχρι την κόκκινη
φούστα πάνω από το γόνατο καθώς στεκόταν όρθια πίσω από το έδρανο. Ήταν μέσα σε
μαύρες δικτυωτές κάλτσες και η δικτυωτή κάλτσα πάντα μου θύμιζε ψαράδικο δίχτυ που
είχε συλλάβει ένα πανέμορφο και δηλητηριώδες είδος ψαριού και το εξέθεταν σε κοινή
θέα προτού το καταβροχθίσουν. Κατέβηκα άλλο ένα σκαλί και τώρα την είδα μέχρι τη
μέση. Όλο αυτό που αντίκριζα στηριζόταν πάνω σε δυο μαύρες γυαλιστερές γόβες κι
έλεγες ότι τα ψηλά τους τακούνια ήταν καρφωμένα στο πάτωμα. Πρώτη φορά έβλεπα τις
γάμπες της φίλης μου χωρίς αυτή την ίδια κι όταν σιγουρεύτηκα πως θα μπορούσαν να
ζήσουν κι από μόνες τους, μπήκα στην αίθουσα για κείνα τα ουίσκι.
Κι όσο για τη «βασίλισσα γάμπα»,
έχει δίκιο ο Σουρούνης, είναι η ξυπόλητη!
Πρόπερσι το καλοκαίρι, έπεσε το μάτι μου σε μιά ωραία ξένη που περπατούσε
ξυπόλητη στις λείες, καυτές πέτρες της Πάτμου. Ήταν γύρω στα σαράντα και είχε ένα
κρυφό χαμόγελο, σαν να απολάμβανε κάτι το οποίο η μεγάλη παπουτσωμένη παρέα της
αγνοούσε. Οι αστράγαλοί της, παρόλο που ήταν χοντροκόκαλοι και δυνατοί, είχαν τη
χάρη ενός μικρού κοριτσιού, που ακόμα δεν τους έχει ανακαλύψει. Το άσπρο της φόρεμα,
το πρόσωπό της, τα μαλλιά της, όλα ταίριαζαν μ’ αυτούς τους αστράγαλους. Όταν με
προσπέρασε, έκανα ένα ολόκληρο ημικύκλιο, για να συνεχίσω να τη βλέπω. Πατούσε με
όλο της το πέλμα και σου έδινε την εντύπωση ότι χαιρόταν τόσο πολύ το βάδισμά της,
που με το κάθε βήμα φύτευε στη γη τα πόδια της. Και τότε σκέφτηκα πόσο πολύ θα χαιρόταν
η ίδια η γη αυτές τις πατούσες, καθώς μάλαζαν την κουρασμένη της πλάτη, τη χιλιοτρυπημένη
από πρόκες, πέταλα και τακούνια…
ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ:
Το περιεχόμενο του ιστολογίου αυτού περιέχει
προσωπικές απόψεις των συντακτών του, εκτός εάν αναφέρεται διαφορετικά.Οι πληροφορίες, σχόλια, φωτογραφίες και/ή τα
τυχόν αρχεία που υπάρχουν ή επισυνάπτονται σ' αυτό το ιστολόγιο είναι
πνευματική ιδιοκτησία του εκάστοτε συντάκτη τους, ο οποίος δεν υποστηρίζει,
ούτε ευθύνεται για οποιαδήποτε γνώμη, υπόδειξη, συμπέρασμα, προσφορά, πρόταση,
συμφωνία ή άλλη πληροφορία που περιέχεται σε αυτό το ιστολόγιο. Κάθε μη εξουσιοδοτημένη χρήση, αποθήκευση, αντιγραφή,
ανακοίνωση, προώθηση, κοινοποίηση σε τρίτους κλπ. του υλικού που περιέχεται
μέσα σ' αυτό το ιστολόγιο απαγορεύεται και τιμωρείται σύμφωνα με το νόμο.Δεδομένου ότι οι επικοινωνίες μέσω του διαδικτύου
δεν είναι ασφαλείς, οι διαχειριστές του παρόντος ιστολογίου δεν ευθύνονται για
οποιαδήποτε απώλεια δεδομένων ή άλλη ζημία των αναγνωστών ή τρίτων, οφειλόμενη
είτε σε χρήση είτε σε υποκλοπή, αλλοίωση ή μόλυνση με ιούς των εκάστοτε
αναρτήσεων. Στον αναγνώστη εναπόκειται αποκλειστικά η ευθύνη για προστασία του
συστήματός του από ιούς και για επιβεβαίωση του περιεχομένου του παρόντος
ιστολογίου.
COPYRIGHT
: pelioncentaur.blogspot.com
