Σιχαίνομαι τις ρομαντικές αντιλήψεις για την Ιδέα.
Η Ιδέα είναι όπως κι ο Θεός που μέσα από αφάνταστα εγκλήματα, από ατιμίες και ηλιθιότητες, quand même προχωρεί αργά με κάματο ανηφορίζοντας την κακοτράχαλη γη μας.
Χρέος μας είναι να προσπαθήσουμε να βρούμε το ρυθμό της πορείας της αυτής κι άμα τόνε βρούμε να προσαρμόζουμε, όσο μπορούμε, μαζί του το ρυθμό της μικρής μας, εφήμερης ζωής.
Έτσι μόνο κατορθώνουμε να εκτελούμε κάτι αιώνιο εμείς οι θνητοί, γιατί συνεργαζόμαστε με κάτι τις Αθάνατο.
Έτσι αποχτά επίσης η ζωή μας, η πράξη μας κι’ η σκέψη μας ενότητα και χαρακτήρα.
Νικάμε τη λεπτομέρεια, νικάμε την ανία, νικάμε τη στενότητα της καρδιάς, νιώθουμε πως όλοι οι άνθρωποι κι’ οι λαοί κι’ ακόμα περισσότερο, όλα τα φυτά και τα ζώα συνεργαζόμαστε, ανηφορούμε όλοι μαζί, συνεπαρμένοι από μια μυστηριώδη, αόρατη Πνοή.
- Που πηγαίνουμε;
- Κανένας δεν ξέρει. Μη ρωτάς, ανέβαινε!
Ίσως δεν πάμε πουθενά, ίσως το ποδοκόπι της ζωής κανείς δεν το πληρώνει.
Τόσο το καλύτερο!
Έτσι νικάμε και τον τελευταίο, το μεγαλύτερο πειρασμό, την Ελπίδα.
Πολεμάμε γιατί έτσι θέλουμε, χωρίς αμοιβή, δεν είμαστε μισθοφόροι.
Αγαπάμε για λογαριασμό μας, εμείς το 'χουμε ανάγκη.
Τραγουδάμε αν και ξέρουμε πως δεν υπάρχει αφτί να μας ακούσει.
Σκεφτόμαστε κι ας μη βλέπει κανείς μες το μυαλό μας.
Χορεύουμε για την πάρτη μας, δεν θέλουμε θεατές.
Δουλεύουμε και δεν υπάρχει αφέντης σα βραδιάσει να μας πληρώσει το μεροκάματο.
Είμαστε απελπισμένοι, γαλήνιοι και ελεύθεροι.
Αυτός είναι ο αληθινός ηρωισμός, ο ανώτατος μου φαίνεται άθλος του ανθρώπου.
(Εμπνευσμένο από κείμενα του Ν. Καζαντζάκη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου