Το πράσινο αυτοκόλλητο

Τις προάλλες, περιμένοντας στην ουρά του ταμείου γνωστής αλυσίδας καταστημάτων που μερικές φορές ψωνίζω, άκουσα την ταμεία, μια νέα κοπέλα γύρω στα είκοσι – άντε εικοσιπέντε, να απευθύνεται σε μια μεσήλικα κυρία μπροστά μου και να της προτείνει, δείχνοντάς της ένα πράσινο αυτοκόλλητο από αυτά της ανακύκλωσης, να πάρει καλύτερα τις τσάντες των 1,5 ευρώ, ή την επόμενη φορά που θα ‘ρθει για ψώνια, να φέρνει τις δικές της τσάντες αγορών, επειδή οι πλαστικές σακούλες που διέθετε το κατάστημα, δεν ήταν καλές για το περιβάλλον.


Η γυναίκα ζήτησε συγγνώμη και εξήγησε, «εμείς δεν είχαμε τέτοια πράσινα αυτοκόλλητα στις μέρες μας».

Η νεαρή ταμίας αποκρίθηκε: «Βλέπετε κυρία μου, αυτό είναι το πρόβλημά μας σήμερα. Η γενιά σας στις μέρες σας δεν προστάτευε το περιβάλλον αρκετά και για τις μελλοντικές γενιές. Γι αυτό τώρα πληρώνετε για τις τσάντες.»

Είχε δίκιο, σκέφτηκα. Η γενιά μας δεν χρειάζονταν να έχει πράσινα αυτοκόλλητα στις μέρες της. Τότε, επιστρέφαμε τα μπουκάλια απ’ το γάλα ΕΒΟΛ, απ’ τις μπύρες FIX και τις λεμονάδες ΕΨΑ στο κατάστημα. Το κατάστημα τις έστελνε πίσω στο εργοστάσιο να πλυθούν, ν’ αποστειρωθούν και να ξαναγεμιστούν. Έτσι, μπορούσανε να χρησιμοποιηθούν ξανά και ξανά και ξανά. Αυτή ήταν πραγματική ανακύκλωση. Εμείς, στις μέρες μας, ξαναγεμίζαμε με μελάνι το στυλό αντί ν’ αγοράζουμε κάθε φορά καινούργια πένα, αντικαθιστούσαμε τις λεπίδες στα ξυραφάκια αντί να ξεφορτωνόμαστε ολόκληρο το ξυράφι, μόνο και μόνο επειδή στόμωσε.

Αλλά δεν είχαμε  πράσινα αυτοκόλλητα ανακύκλωσης τις μέρες μας…

Ανεβοκατεβαίναμε συμβατικές σκάλες, επειδή δεν είχαμε κυλιόμενες σε κάθε κατάστημα και κτίριο γραφείων. Περπατούσαμε μέχρι το μπακάλη και δεν καβαλούσαμε αυτοκίνητα των 300 αλόγων για να πάμε δυο γωνίες πιο πέρα, μέχρι το περίπτερο να πάρουμε τσιγάρα.

Αλλά είχε δίκιο. Δεν είχαμε  πράσινα αυτοκόλλητα ανακύκλωσης τις μέρες μας…

Τότε, οι μανάδες έπλεναν τις  πάνες των μωρών, επειδή δεν είχανε Pampers μιας χρήσης. Στεγνώνανε τη μπουγάδα σ’ ένα σχοινί κι όχι σε στεγνωτήριο των τεσσάρων κιλοβάτ – αυτή ήταν αληθινή χρήση ηλιακής και αιολικής ενέργειας!  Τα παιδιά έπαιρναν τα ρούχα από τους μεγαλύτερους αδελφούς ή αδελφές τους, δεν είχαν πάντα ολοκαίνουργιες γκαρνταρόμπες…

Αλλά είχε δίκιο η νεαρή ταμίας. Δεν είχαμε  πράσινα αυτοκόλλητα ανακύκλωσης τις μέρες μας…

Τότε, είχαμε μία τηλεόραση ή ραδιόφωνο στο σπίτι, όχι σε κάθε δωμάτιο! Και οι τηλεοράσεις είχαν μικρές οθόνες - θυμάστε? – κι όχι στο μέγεθος του νομού Μαγνησίας. Στη κουζίνα, χτυπούσαμε κι ανακατεύαμε τις τροφές με το χέρι, στο γουδί γιατί δεν είχαμε πολυμηχανήματα και άλλες τέτοιες συσκευές που τώρα τα κάνουν όλα για μας. Όταν συσκευάζαμε εύθραυστα αντικείμενα για να τα στείλουμε με το ταχυδρομείο, τσαλακώναμε παλιές εφημερίδες κι όχι στυροπόρ ή πλαστικά μαξιλαράκια με φυσαλίδες. Τότε, στις μέρες μας, δεν ανεβαίναμε σε βενζινοκίνητα χορτοκοπτικά τρακτέρ να κόψουμε το γκαζόν, είχαμε κάποια που τα σπρώχναμε με τα χέρια και δούλευαν με ανθρώπινη ενέργεια. Ασκούμασταν με την εργασία κι έτσι δεν χρειάζονταν να πηγαίνουμε τρείς φορές την εβδομάδα σε φίτνες, να τρέχουμε σε διαδρόμους που καταναλώνουν ηλεκτρική ενέργεια.

Αλλά είχε δίκιο. Δεν είχαμε  πράσινα αυτοκόλλητα ανακύκλωσης τις μέρες μας…

Όταν ήμασταν διψασμένοι, πίναμε νερό από σιντριβάνια ή από βρύσες αντί από πλαστικά μπουκάλια που ‘ρχονται από άλλα μέρη της Ελλάδας ή του κόσμου. Ξέραμε ότι πολλά τρόφιμα ήταν εποχιακά και δε περιμέναμε να φάμε τροφές που, μ’ αεροπλάνα και βαπόρια, έκαναν το γύρο του κόσμου μέχρι να φτάσουν στο πιάτο μας. Μαγειρεύαμε φαγητά που δεν έβγαιναν από πακέτα, σιδερένια κουτιά ή πλαστικές σακούλες. Μπορούσαμε ακόμα να πλένουμε τα δικά μας λαχανικά και να μαζεύουμε τις δικές μας σαλάτες.

Αλλά δεν είχαμε  τα πράσινα αυτοκόλλητα τότε…

Τότε, ο κόσμος έπαιρνε το τραμ ή το λεωφορείο, και τα παιδιά πήγαιναν με τα πόδια ή το ποδήλατο στο σχολειό τους, χωρίς να μετατρέπουν τις μανάδες τους σε υπηρεσία ταξί με συνεχές ωράριο σε 24ωρη βάση. Είχαμε μία πρίζα σε κάθε δωμάτιο, κι όχι τεράστια πολύμπριζα για να τροφοδοτούμε κάθε λογής gadget. Δεν χρειαζόμασταν laptop και internet για να βρούμε, μέσω σήματος που ‘ρχεται 3.000 χιλιόμετρα μακριά απ’ το διάστημα,  την πιο κοντινή στο σπίτι μας πιτσαρία!

Δεν είναι θλιβερό το πόσο παραπονιέται η τωρινή γενιά για το πόσο σπάταλοι ήμασταν εμείς οι παλιότεροι, μόνο και μόνο επειδή δεν είχαμε αυτά τα πράσινα αυτοκόλλητα ανακύκλωσης τις μέρες μας?

Ας το πούμε λοιπόν και σ’ άλλους μεσήλικες εγωιστές για να το καταλάβουν, ότι πρέπει να παίρνουν μαθήματα προστασίας του περιβάλλοντος από κάποιους εξυπνάκηδες, ετών εικοσιπέντε!!!

Εγώ πάντως θα τους έλεγα να μη μας χώνονται και πολύ, γιατί εφ’ ενός καθόλου δεν μας αρέσει να ‘μαστε μεσήλικες - ούτε καν να μας το θυμίζουν, και αφ’ ετέρου δεν το ‘χουμε και πολύ να την κάνουμε και να φύγουμε, να τους αφήσουμε μόνους, να δούμε τι θα κάνουν τότε!

Άντε, μη τα πάρω τώρα, μη τα πάρω ! ! !

Πήλιο, 16 Ιανουαρίου 2012

ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ:

Το περιεχόμενο του ιστολογίου αυτού περιέχει προσωπικές απόψεις των συντακτών του, εκτός εάν αναφέρεται διαφορετικά.Οι πληροφορίες, σχόλια, φωτογραφίες και/ή τα τυχόν αρχεία που υπάρχουν ή επισυνάπτονται σ' αυτό το ιστολόγιο είναι πνευματική ιδιοκτησία του εκάστοτε συντάκτη τους, ο οποίος δεν υποστηρίζει, ούτε ευθύνεται για οποιαδήποτε γνώμη, υπόδειξη, συμπέρασμα, προσφορά, πρόταση, συμφωνία ή άλλη πληροφορία που περιέχεται σε αυτό το ιστολόγιο. Κάθε μη εξουσιοδοτημένη χρήση, αποθήκευση, αντιγραφή, ανακοίνωση, προώθηση, κοινοποίηση σε τρίτους κλπ. του υλικού που περιέχεται μέσα σ' αυτό το ιστολόγιο απαγορεύεται και τιμωρείται σύμφωνα με το νόμο.Δεδομένου ότι οι επικοινωνίες μέσω του διαδικτύου δεν είναι ασφαλείς, οι διαχειριστές του παρόντος ιστολογίου δεν ευθύνονται για οποιαδήποτε απώλεια δεδομένων ή άλλη ζημία των αναγνωστών ή τρίτων, οφειλόμενη είτε σε χρήση είτε σε υποκλοπή, αλλοίωση ή μόλυνση με ιούς των εκάστοτε αναρτήσεων. Στον αναγνώστη εναπόκειται αποκλειστικά η ευθύνη για προστασία του συστήματός του από ιούς και για επιβεβαίωση του περιεχομένου του παρόντος ιστολογίου.

COPYRIGHT : pelioncentaur.blogspot.com