Μια σχέση σαν την Ελλάδα της παρακμής

Ήλιος, θάλασσα, βυζιά και κώλος...

Η Ελλάδα είναι μια ευτυχισμένη χώρα.

Ποιά χρεοκοπία, ποιοί αυτόχειρες, ποιοί άστεγοι και ποιοί άνεργοι;

Εξόν και αν εννοούμε τη χρεοκοπία του στοχασμού, τους αυτόχειρες της ποίησης, τους άστεγους των ιδεών και τους άνεργους των οραμάτων.

Γιατί εκεί βρίσκεται ο πυρήνας της κρίσης.

Όλα τα υπόλοιπα είναι ήλιος, θάλασσα, βυζιά και κώλος...

Σαν την Ελλάδα της χρεοκοπίας, δεν έχει!

Έτσι ήταν κι ο τελευταίος του έρωτας... Ο χρεοκοπημένος... Ο ελεύθερος...

Όχι δηλαδή ότι ήταν πραγματικά μια ελεύθερη σχέση...

Όχι!!!

Ούτε καν αυτό δεν ήτανε.

Η «απελευθέρωση» και το «γκρέμισμα των ταμπού» ήταν αποκλειστικά ημερήσια υπόθεση ή, στην καλύτερη περίπτωση, υπόθεση ενός Σαββατοκύριακου.

Την άλλη μέρα, άντε να ‘ταν Δευτέρα πρωί, ξανάκλεινε τα πόδια κι επέστρεφε στα πρέπει της.

Και μια που κάθε άλλο παρά επαγγελματίας της πρόκλησης ήτανε αλλά απλά και μόνο ξεφρωνημένη, γύρναγε μετά να ζήσει την καθημερινότητά της σ’ έναν αδιέξοδο γάμο, μια ασφυκτική οικογένεια, κακοπληρωμένη δουλειά και αδηφάγα σόγια.

Συμπεριφέρονταν σαν σκύλα, για να καλύψει έτσι τον εσώτερο τρόμο της πως είναι δηλαδή απλώς κατοικίδιο...

Είχε κολλήσει στη μούρη της, τη μάσκα αυτωνών ακριβώς των γυναικών, που έτσι και νιώσουν ποθητές, βγάζουν τα χειρότερα ένστικτά τους.

Δεν ήταν στην πραγματικότητα τίποτε άλλο παρά μιά από τα εκατομμύρια των ρηχών και καταπιεσμένων γυναικών, που είχαν για κάποιους λόγους πειστεί ότι σε μια ερωτική σχέση, όλα επιτρέπονται.

Φόραγε το κόκκινό της το κραγιόν, μεθούσε, ξερνούσε, σέρνονταν, γαμιόταν, ξεβρακώνονταν κι αλυχτούσε προσπαθώντας στις μέσα απ’ τις λίγες φορές που συναπαντιόντουσαν, να λησμονήσει το ποιά πραγματικά είναι και το πόσο μίζερα κυλά η ζωή της.

Ζούσε με τη βεβαιότητα της επιτυχίας μιας βλαχομπαρόκ διαπλεκόμενης πλέμπας, σαν αυτές με Μερσεντέ, εξοχικό στη Σαντορίνη και life-stylίστικα ενδιαφέροντα τύπου Κωστόπουλου της περιόδου 1995-2010. 

Έχυνε την απελπισία της και τον τρόμο του μηδενός της μες τη δική του αγκαλιά, κάπου μακριά απ’ το δικό της το σπίτι, εκεί όπου κανείς δεν τη γνώριζε, όπου μπορούσε άνετα να νιώθει σαν ασκί γεμάτο πάθος, χωρίς όνομα, χωρίς αξίες, χωρίς ιστορία.

Κι όταν γύρναγε σπίτι της, το ‘παιζε παναγία, μιας και είχε καταφέρει επιτέλους να ξεχαρμανιάσει...

Κάτι σαν τον πελάτη οίκου ανοχής, που μπορεί να νιώθει άνετα, επειδή δεν χρειάζεται να λογαριάσει την πουτάνα, παρά μόνο ως τρύπα πλασμένη για την ικανοποίησή του... Και φεύγοντας, φτύνει και στο κρεβάτι της!!!

Αυτή της τη φτυσιά, για ένα φεγγάρι αυτός την είχε πάρει και την είχε κάνει προσωπείο... Είχε φτάσει να ενσωματώσει στην καθημερινότητά του την αηδία αυτηνής που τον πήδαγε «επί πληρωμή». Είχε μετατρέψει σε «στυλ» το ξεχαρμάνιασμα μιας καταπιεσμένης χαζογκόμενας και είχε εγκαθιδρύσει ως αισθητική, την ασχήμια αυτηνής που δεν άντεχε ούτε καν με χάπια τον εαυτό της...

Λες και ήτανε πτυελοδοχείο....

Κι όμως... Καραγουστάριζε!

Τη γύμνια των ιδεών του, την είχε μπερδέψει με τη γύμνια των κορμιών τους. Άκουγε πως η σχέση τους αυτή κινδυνεύει να μην επιζήσει για πάντα και νόμιζε ότι αυτό που χρειάζεται είναι σύσφιγξη και δίαιτα, για να κυκλοφορήσουνε το καλοκαίρι...

Κι όσο πιο πολύ χαλούσε το πράμα, τόσο πιο πολύ έσφιγγε τους κοιλιακούς του. Σα να ‘τανε η Ελλάδα του μνημονίου! 

Έτσι γινότανε, αυτό ζούσε κάθε μέρα, μήνες τώρα... Αντί να κλείνει συμβόλαια με τον έρωτα, πέθαινε...

Είχε ξεχάσει, πως όπως και στους άλλους μεγάλους του έρωτες, δεν χωρούσε εδώ «ήξεις αφίξεις...» και «ναι μεν αλλά...» και «καλά είμαστε τώρα αλλά άσε να δούμε...»

Ή είναι ή δεν είναι...

Ή το παν ή το τίποτα...

Κι αυτή, χα..., αυτή ξεγελούσε τον εαυτό της με το: «εντάξει, τώρα την κουτσοβγάζω, για αύριο έχει ο Θεός...»

Δεν υπάρχει όμως «εντάξει μωρέ, άσε να το γλεντήσουμε τώρα που μπορούμε και μετά κάτι θα κάνουμε...»!!!

Ότι του άρεζε, ότι ονειρευότανε, ότι προσδοκούσε, ότι νοσταλγούσε σ’ αυτή τη γυναίκα, θα μπορούσε να χωρέσει στις παραπάνω περιγραφές... Πίστευε όντως πως ήτανε και γαμώ τα παιδιά!!!

Πόσο κρατάει ένας σφιχτός κώλος, ρε παιδιά;

Ίσαμε τα τριάντα; Ίσαμε τα τριανταπέντε; Βία, ίσαμε τα σαράντα...

Αυτή ήτανε ήδη σαρανταφεύγα...
Και μετά;

Μετά, η κυτταρίτιδα...

Ένας ωραίος και σφιχτός κώλος, έχει ημερομηνία λήξης. Της έλεγε, πως άμα δε στηρίξει τη ζωή της απάνω του, θα 'ρθει η ώρα που η ζωή της θα κρέμεται σαν σταφιδιασμένο κωλομάγουλο...

Και θα την κοιτάει αυτή η ίδια και θα την φτύνει...

Και σήμερα που τα γράφω όλα αυτά, όλη η Ελλάδα είναι στις παραλίες και ξεσαλώνει. Σαν να μην βυθίζεται το καράβι... Σαν να μην την έχουνε ζώσει οι βάρβαροι από παντού...

 

Κι η γκόμενα με τη Μερσεντέ; Διακοπές με τον σύζυγο (!) στο εξοχικό στη Σαντορίνη!!!

ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ:

Το περιεχόμενο του ιστολογίου αυτού περιέχει προσωπικές απόψεις των συντακτών του, εκτός εάν αναφέρεται διαφορετικά.Οι πληροφορίες, σχόλια, φωτογραφίες και/ή τα τυχόν αρχεία που υπάρχουν ή επισυνάπτονται σ' αυτό το ιστολόγιο είναι πνευματική ιδιοκτησία του εκάστοτε συντάκτη τους, ο οποίος δεν υποστηρίζει, ούτε ευθύνεται για οποιαδήποτε γνώμη, υπόδειξη, συμπέρασμα, προσφορά, πρόταση, συμφωνία ή άλλη πληροφορία που περιέχεται σε αυτό το ιστολόγιο. Κάθε μη εξουσιοδοτημένη χρήση, αποθήκευση, αντιγραφή, ανακοίνωση, προώθηση, κοινοποίηση σε τρίτους κλπ. του υλικού που περιέχεται μέσα σ' αυτό το ιστολόγιο απαγορεύεται και τιμωρείται σύμφωνα με το νόμο.Δεδομένου ότι οι επικοινωνίες μέσω του διαδικτύου δεν είναι ασφαλείς, οι διαχειριστές του παρόντος ιστολογίου δεν ευθύνονται για οποιαδήποτε απώλεια δεδομένων ή άλλη ζημία των αναγνωστών ή τρίτων, οφειλόμενη είτε σε χρήση είτε σε υποκλοπή, αλλοίωση ή μόλυνση με ιούς των εκάστοτε αναρτήσεων. Στον αναγνώστη εναπόκειται αποκλειστικά η ευθύνη για προστασία του συστήματός του από ιούς και για επιβεβαίωση του περιεχομένου του παρόντος ιστολογίου.

COPYRIGHT : pelioncentaur.blogspot.com